Twelve

Masywny mężczyzna runął z hukiem na zimną posadzkę, upadając całym ciężarem na brzuch. Kulka trafiła go w sam środek pleców powodując tym samym, że jego szara znoszona koszulka w szybkim tempie zaczęła przemakać krwią. W jednej chwili jego ciało znajdowało się w wielkiej kałuży ciemnoczerwonej substancji, której z każdą sekundą coraz to więcej przybywało. Nieznajomy mężczyzna leżał bezwładnie nie dając żadnych oznak życia. W moich oczach zaczęły gromadzić się słone łzy. Zabiłam go. Zabiłam człowieka. Brzydziłam się ludźmi, którzy zabijają, a teraz sama byłam jedną z nich. Cholera jasna. Co ja najlepszego zrobiłam? Kurwa, kurwa, kurwa. Nie wierzę. Po prostu nie wierzę.  Zastrzeliłam obcego faceta, by ratować mordercę swoich własnych rodziców, który na dodatek wcześniej chciał mnie zgwałcić. To jest jakieś chore. Jestem popieprzona. Kto normalny posuwa się do czegoś takiego? Jestem skończoną idiotką. Podniosłam spojrzenie z nad ciała ofiary łapiąc kontakt wzrokowy z Harry’m, który intensywnie wpatrywał się we mnie swoimi zielonymi tęczówkami. Pierwszy raz widziałam go… zaskoczonego? Tak to chyba odpowiednie określenie stanu, w jakim się teraz znajdował. Z pewnością niecodziennie można ujrzeć go takiego. Widać było po nim, że nie przewidywał takiego zakończenia. Ba! Sama go nie przewidywałam. Nigdy nie spodziewałam się po sobie, że byłabym zdolna zabić człowieka. Stałam się takim samym potworem jak Harry. Zimnym, pozbawionym uczuć mordercą. Tyle, że ja nie chciałam nim być. Nie chciałam tego. Pragnęłam tylko uratować bruneta, którego tak bardzo nienawidziłam, przed rychłą śmiercią. Nie oczekiwałam niczego w zamian. Wiedziałam, że i tak niczego od niego nie dostanę. Nawet krzty wdzięczności czy zwykłego dziękuję. Znałam go na tyle dobrze żeby wiedzieć, że to nie w jego zwyczaju. Ma za wysokie ego, aby przyznać komukolwiek racje.

W tej chwili nie byłam świadoma swoich uczuć. Dlaczego pociągnęłam za spust? Sama nie byłam do końca tego pewna. Może to po prostu… Nie. Wyrzuć z siebie to słowo Erin. Nie mogłaś się w nim zakochać. To cholerne uczucie nie mogło dać o sobie zapomnieć i wciąż uporczywie o sobie przypominało. To nie mogła być miłość. Raczej nazwałabym to zauroczeniem. Zauroczeniem w chłopaku, którego cholernie się boję i jednocześnie nienawidzę. Te dwa ostatnie były jednak znacznie silniejsze od tego pierwszego, co zdecydowanie ułatwiało mi podjęcie decyzji. Spojrzałam jeszcze raz na zapewne martwe już ciało mężczyzny. Moje ręce zaczęły się trząść tak jak reszta mojego ciała. Krew. Wszędzie była krew, na której widok miałam ochotę zwymiotować. Jeśli miałabym, czym. Ostatnio jadłam... No właśnie. Nawet nie pamiętam, kiedy cokolwiek miałam w ustach. Nie przeszkadzało mi to, jednak zbytnio dopóki mój brzuch nie domagał się pożywienia. A jak na razie nie było podobnej sytuacji, za co ogromnie w duszy dziękowałam. Nie mogłam myśleć w tej chwili o jedzeniu. To byłoby zbyt egoistyczne z mojej strony. Wciągu kilkunastu dni moje życie zmieniło się w horror, a nagłe przypływy strachu zmieszane z adrenaliną skutecznie maskowały mój głód. Harry tak jakby wyczuł mój strach i zaczął się do mnie powoli zbliżać. Każdy jego krok sprawiał, że ja robiłam kolejne dwa do tyłu.

- Erin… - zaczął delikatnie. Wymówił moje imię z niezwykłą ostrożnością, jakby bojąc się jakiejkolwiek pochopnej reakcji z mojej strony – Odłóż broń – Nawet nie zauważyłam, że wciąż trzymałam w dłoni pistolet, dopóki sam mnie o tym nie uświadomił.

- Nie zbliżaj się do mnie – powiedziałam unosząc drżącą ręką w jego stronę czarny metalowy przedmiot. Postanowiłam użyć jego własnej broni przeciwko niemu.

- Słoneczko, zostaw to, bo sobie krzywdę zrobisz – Brunet uniósł ręce w geście obronnym, jednak nadal nie przestawał się zbliżać w moim kierunku.

- Zamknij się! Doskonale wiem, co robię – krzyknęłam wściekła. Na jego twarzy wymalowało się zaskoczenie moim nagłym wybuchem. Ba! Nawet sama zdziwiłam się ostrością swoich słów. Nigdy wcześniej nie odważyłabym się powiedzieć czegoś podobnego w jego towarzystwie. Byłam zbyt przerażona jego osobą bym mogła pozwolić sobie na coś takiego. Wcześniejsze próby odwagi kończyły się wyżyciem Harry’ego na mnie, co skutecznie sprawiało, że nie chciałam znów narażać się na podobne ryzyko. Jednak teraz nic z tych rzeczy się dla mnie nie liczyło. Strach ulotnił się głęboko pozwalając wyjść na wierzch mojej prawdziwej ja. Tej, która przez cały czas siedziała w ukryciu pod maską tchórzostwa. To, w jaki sposób się do mnie zwracał. Jak do mnie mówił, rozpalało mnie w środku do czerwoności. Nienawidziłam, kiedy zwracał się do mnie jakby był kimś lepszym. Nie jestem nic nie wartym śmieciem, za którego mnie ma. Też posiadam uczucia. Nie wiedzieć, czemu jego słowa raniły mnie bardziej niż kogokolwiek. Uderzały we mnie ze zdwojoną siłą i zawsze trafiały w mój najczulszy punkt. To irytujące, a zarazem dołujące, kiedy ktoś na każdym kroku chce Ci udowodnić, że jesteś nikim. W jednej chwili z roztrzepanego stanu zmieniłam się w pewną siebie osobę, która w każdej chwili jest gotowa kolejny raz pociągnąć za spust.

- Kochanie odłóż broń, nie wiesz, co robisz. Działasz pod wpływem impulsu – mówił nie przestając się do mnie zbliżać.

- Do cholery jasnej powiedziałam stój! Zrobisz jeszcze jeden krok, a przysięgam, że pociągnę za spust

- Nie zrobisz tego. Nie dasz rady. Jesteś za słaba

- Czy ten facet nie jest wystarczającym dowodem na to, co potrafię? – Wskazałam na zapewne martwego już mężczyznę. Tak jak przewidywałam, zatrzymał się.

- Tak o wiele lepiej – uśmiechnęłam się przebiegle. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, a nawet, jeśli to był bardzo dobry w ich ukrywaniu. Chłopak dokładnie lustrował mnie wzrokiem próbując doszukać się czegokolwiek, co siedzi mi w głowie. Nie tym razem panie Styles. Role się odwróciły. Teraz to ja rozdaje karty. Przystanęłam obok drzwi czekając na jakąkolwiek reakcję z jego strony. Drzwi! No jasne! Skoro Harry wpuścił tego mężczyznę to zapewne ich nie zamykał. W mojej głowie utworzył się szczegółowy plan ucieczki. Prawdopodobieństwo udania się wynosiło jak 1: 1000000, jednak nie było mowy, abym nie spróbowała. Za pewne to była moja jedyna szansa na uwolnienie się od tego potwora i nie mogłam tak po prostu jej nie wykorzystać. Spojrzałam na drzwi, a potem znów na bruneta stojącego przede mną.

- Nawet nie próbuj – odezwał się głosem, który mroził krew w żyłach.

- Podaj mi przynajmniej jeden powód, dla którego miałabym tego nie zrobić?

- Przysięgam, że jeśli teraz uciekniesz znajdę Cię i zabiję. – Jego groźba podziałała na mnie jak kubeł zimnej wody. Zaczęłam rozważać w myślach wszystkie za i przeciw. Jeśli zostanę, będę bezpieczna, jednak prawdopodobnie za jakiś czas pozbędzie się mnie jak obiecywał na początku naszej znajomości. W przypadku, kiedy jednak postawię na ucieczkę zapewne znajdzie mnie i od razu zabije. W obu wersjach wychodzi na to samo. Prędzej czy później i tak skończę martwa. Nic, więc nie stracę. Jeśli nie spróbuję nigdy nie dowiem się czy było warto. Będę sobie do końca życia pluć w twarz i zastanawiać się jakby sprawy się potoczyły, gdybym postawiła jednak na tą drugą opcję. Moja ciekawskość i chęć uwolnienia się od Harry’ego ostatecznie sprawiły, że decyzja stała się dla mnie jasna.

- Chyba jednak zaryzykuję – odezwałam się pewnym siebie głosem spoglądając prosto w szmaragdowe oczy chłopaka, które stopniowo zaczęły ciemnieć pod wpływem narastającej złości. Odwróciłam się na pięcie nim zdążył zareagować, po czym podbiegłam szybkim krokiem do drzwi pociągając za klamkę. Otwarte. Los się do mnie uśmiechnął. To był ewidentnie dobry znak. Otworzyłam szeroko drewniane drzwi, po czym rzuciłam się pędem przed siebie, nie zważając na otaczającą mnie przestrzeń. Nie liczyło się dla mnie nic innego prócz ucieczki. Moje ciało owiało zimne, rześkie powietrze, co chwile buchające w moją twarz, które powodowało rozwiewanie moich kosmyków włosów tym samym zasłaniając mi dobrą widoczność. W tej chwili wydawało się to być najlepszym, co mogło mnie spotkać w ciągu tych kilku czy może nawet kilkunastu dni przebywania w zamknięciu. Świeże powietrze było dokładnie tym, czego potrzebowałam. Faktem było, że straciłam poczucie czasu. Nie wiedziałam ile już dni przetrzymuje mnie Harry. Czułam się dziwnie nie wiedząc, który jest dzień tygodnia czy nawet nie znać godziny. Chciałam znów spojrzeć w wyświetlacz komórki i sprawdzić czy nie dostałam czasem nowej wiadomości od Nancy. Trudno było mi się rozstać z największym przedmiotem mojego uzależnienia, którym był właśnie telefon komórkowy. Usłyszałam za sobą trzask drzwi, a następnie odgłos ciężkich kroków tuż za mną. Obejrzałam się za siebie i ujrzałam biegnącego za mną bruneta. Jego wyraz twarzy mówił coś typu „pożałujesz, że to zrobiłaś”. Przyspieszyłam tempa ignorując ból spowodowany wbijającymi się ostrymi krawędziami żwiru w moje bose stopy. Z tego wszystkiego zapomniałam, że nie miałam założonych żadnych butów, co znacznie utrudniało moją ucieczkę. Zresztą jedyną parą obuwia, jaką miałam przy sobie były czarne szpilki, które miałam założone na tej nieszczęsnej imprezie. Wszystkie inne zostały w domu moich rodziców, jak zresztą wszystko, co posiadałam. Czułam jak moje stopy z każdym krokiem zdawały się coraz cięższe, a ból stawał się nie do zniesienia. Mijałam po drodze wiele domów, które zapewne należały do kurewsko bogatych ludzi. Myślę, że chyba żaden przeciętnie zarabiający Brytyjczyk nie mieszkałby w willi z wielkim basenem i ogrodem. Zastanawiało mnie tylko, co Harry robił w takiej dzielnicy? Kompletnie ona do niego nie pasowała. Nie wyglądał i nie zachowywał się jak jeden z tych typowych snobów, a przynajmniej tak mi się zdawało. Jak wiadomo pozory często mylą. Muszę jednak przyznać, że mieszkanie w jednym z tych domów jest marzeniem nie jednego człowieka i szczerzę nie dziwię się chłopakowi, że postanowił się tutaj osiedlić.  Wolałabym jednak nie wiedzieć skąd wziął na to wszystko pieniądze. Skręciłam w pierwszą lepszą uliczkę tym samym zostawiając daleko za sobą krajobraz bogatej dzielnicy. Dopiero po chwili zorientowałam się, że nie mam pojęcia gdzie jestem ani tym bardziej, dokąd zmierzam. Bynajmniej nie obchodziło mnie to teraz zbytnio. Liczyło się tylko zgubienie bruneta, który wciąż siedział mi na ogonie. Obejrzałam się za siebie spotykając się ze złowieszczym uśmieszkiem Harry’ego, który nie wróżył nic dobrego.  Tak na marginesie nic związanego z tym chłopakiem nie było w żadnym stopniu dobre. Zwiastował jedynie tarapaty. Jeśli kiedykolwiek spotkasz na swojej drodze Harry’ego Styles’a wiedz, że to dopiero początek twoich kłopotów. Przypuszczam, że gdybym teraz, choć trochę zwolniła mężczyzna bez żadnego problemu dogoniłby mnie. Kolejny raz skręciłam w uliczkę, którą pierwszy raz widziałam na oczy. Zresztą tak jak resztę tej okolicy. W jednej chwili znalazłam się w ponurej części miasta. Tej, w której zwykły śmiertelnik nie chciałaby znaleźć się po zapadnięciu zmroku. Wciąż biegnąc, mijałam stare blokowiska pomazane różnorakimi kolorami sprayów przez zapewne miejscowych chuliganów. W powietrzu unosił się nieprzyjemny odór, który stopniowo drażnił moje nozdrza. Mój organizm był wycieńczony długotrwałym wysiłkiem. Nogi miałam jak z waty i choćby nie wiem, co, nie miałam siły by dalej biec. Byłam znacznie wykończona niż zwykle. Zazwyczaj takie biegi nigdy nie sprawiały mi większych problemów. Moja forma w ciągu tych kilkunastu dni znacznie spadła, co było spowodowane długotrwałą przerwą w jakimkolwiek wysiłku fizycznym. Tak naprawdę będąc u Harry’ego nie robiłam właściwie nic. W szkole byłam jedną z najlepszych biegaczek długodystansowych. A teraz? Teraz trudno było mi przebiec 1 kilometr. Wyrzuciłam pistolet, który przez cały czas trzymałam w dłoni do przydrożnego śmietnika. Poczułam jakby ktoś za sprawą czarodziejskiej różdżki ściągnął z moich pleców potężne brzemię, które przez cały czas dźwigałam. Chciałam pozbyć się śmiercionośnego narzędzia, którym odebrałam komuś życie. Brzydziłam się samą sobą. Zabiłam człowieka. To zdanie odtwarzało się echem w mojej głowie doprowadzając mnie do szaleństwa. A co jeśli on miał rodzinę? Kochającą żonę i dzieci, które na niego właśnie czekały? Zniszczyłam im dzieciństwo. Nie mogłam odpędzić od siebie myśli, że mogłam komuś zrujnować całe życie tak jak zrobił mi to Harry. Jestem potworem niemającym prawa istnieć. Jestem taka sama jak on. Stałam się dokładnie tym samym. Czyli nikim. Ponownie obróciłam się za siebie w poszukiwaniu goniącego mnie mężczyzny, lecz nikogo za sobą nie spotkałam. Na mojej twarzy zagościła widoczna ulga. Zgubiłam go. Udało mi się. Byłam wolna. Uśmiechnęłam się w duchu do siebie. Zwolniłam swój bieg do powolnego marszu dając szansę sobie odpocząć. Wokół mnie nie było żadnej żywej duszy. Słyszałam tylko swój przyspieszony oddech i nierównomierne bicie serca. Moim ciałem wstrząsła nutka strachu. Znajdowałam się właśnie w niebezpiecznej okolicy, a na dodatek nie wiedziałam jak miałam się stąd wydostać. Jednym słowem zgubiłam się. Tylko jeden człowiek, którego znam wie jak stąd wyjść, jednak wolałabym zawrzeć pakt z diabłem niż spotkać teraz Harry’ego. Był najgorszym, co mogłoby mnie spotkać w tej chwili. Podskoczyłam nagle w miejscu, gdy usłyszałam dźwięk łamanej gałązki dochodzący zza moich pleców. Spojrzałam w tamtym kierunku, jednak nie dostrzegłam za sobą ani nigdzie indziej żadnej żywej duszy. Może to tylko moja chora podświadomość lub po prostu zwykły przechodzący tamtędy kot? Próbowałam siebie pocieszyć, jednak na marne. Byłam przerażona. Na dodatek zaczęło się ściemniać. Mój strach zdawał się coraz bardziej pogłębiać z każdą dłuższą chwilą przebywania w tym okropnym miejscu. Cholera jasna czy nie mogłam skręcić w inną uliczkę? W jakąś mniej straszną? Po raz kolejny usłyszałam ten sam dźwięk, który jeszcze bardziej wzbudził moje zaniepokojenie, jednak ten zdawał się dochodzić ze znacznie bliższa niż poprzednio.

- Jest tu ktoś?! – Zawołałam drżącym głosem. Nie uzyskałam odpowiedzi. Spotkałam się z głuchą ciszą trwającą kilka chwil. Postanowiłam iść dalej. Krajobraz stawał się coraz bardziej ciemniejszy zwiastując noc, która mimo wszystko była wciąż odległa, gdyż było wystarczająco jasno, aby stwierdzić, że jest nie później niż po 17: 00, a w listopadzie o tej porze roku zaczynało się ściemniać znacznie szybciej niż zwykle. Nagle usłyszałam ciężkie kroki zbliżające się w moim kierunku. Serce gwałtownie stanęło mi do gardła. Chciałam rzucić się do biegu jednak czyjaś ręka skutecznie mi to uniemożliwiła przyciągając mnie do swojego torsu, a drugą wolną dłoń przykładając do moich ust. Chciałam się wyrwać jednak ten ktoś był znacznie silniejszy i sprawniejszy ode mnie, więc nie miałam najmniejszych szans w starciu z nim.

- Spotykamy się po raz kolejny, ślicznotko – wychrypiał do mojego ucha bardzo dobrze znany mi głos pozostawiając na mojej skórze fale nieprzyjemnych dreszczy.  Zaczęłam się jeszcze bardziej wiercić i wyrywać. Chciałam krzyczeć o pomoc by ktoś mnie uratował, jednak w jego reakcji usłyszałam tylko gardłowy śmiech. Co w tym było zabawnego?

- Nie krzycz, kochanie i tak Cię nikt nie usłyszy – Czy to już naprawdę koniec? Zabije mnie? Popchnął mnie w stronę alejki, w której wydawało się być jeszcze ciemniej niż dotychczas. To miejsce budziło we mnie postrach. Jednak to, co może się ze mną stać później wywoływało we mnie jeszcze większy lęk. Zatrzymaliśmy się pomiędzy dwoma budynkami, a następnie mężczyzna popchnął mnie brutalnie na ścianę jednego z blokowisk.

- Mówiłem, że Cię znajdę – podszedł przygwożdżając mnie do zimnego muru. Czułam jego ciepły oddech na swojej skórze. Po moich plecach przeszło stado dreszczy, każdy jego ruch cholernie mnie przerażał. Najgorsze było to, że wiedziałam, co chce zrobić. Wiedziałam, po co przyszedł.

- Chyba wiesz, co Cię teraz czeka – wyszeptał do mojego ucha. Był na tyle, blisko, że jego loki łaskotały mój policzek. Wyciągnął z tylniej kieszeni jakiś przedmiot, a następnie przystawił go do mojej twarzy. Scyzoryk. Moje serce gwałtownie przyspieszyło. Bałam się.

- Szkoda niszczyć tak piękną buźkę, nie sądzisz? – Spytał, choć i tak wiem, że było to retoryczne pytanie.

- Harry nie, proszę – błagałam, aby tego nie robił. W moich oczach zaczęły gromadzić się słone łzy.

- Nie płacz kochanie to dopiero początek. Zamierzam z tobą zrobić o wiele gorsze rzeczy – Opuszkiem palca starł z mojej twarzy samotnie spływającą słoną kroplę. Przejechał ostrym narzędziem po moim policzku, który w tej samej chwili zaczął niemiłosiernie szczypać. Czułam jak po mojej twarzy spływa lepka substancja. Zawsze byłam wrażliwa na wszelaki ból. To była moja najsłabsza strona, a Harry właśnie ją odkrył. Chciałam powstrzymać bruneta, jednak skutecznie mi to uniemożliwił przyciskając mnie jeszcze bardziej do zimnego muru, tym samym blokując jakiekolwiek moje ruchy. Byłam pewna, że na tym chłopak poprzestanie, jednak jak zawsze przeliczyłam się. Wziął moją lewą dłoń, po czym przejechał po niej scyzorykiem. Czułam jak ostrze wbija się pod moją skórę mocno ją kalecząc. Krew wypływała ze świeżej rany plamiąc przy tym moje ubrania.  

- Harry, proszę – zaskomlałam nie mogąc dłużej znieść palącego uczucia.

- Teraz będziesz się mnie słuchała, mała dziwko? – Wysyczał wbijając głębiej ostrze.

- Tak, tylko błagam, przestań – płakałam. Niekontrolowane łzy ciekły ciurkiem po mojej twarzy rozmazując przy tym całą moją widoczność. Kątem oka zobaczyłam jak na twarzy bruneta pojawia się mały uśmiech. Poczułam jak wyciąga ostry element z mojej dłoni, która w tej chwili niesamowicie szczypała, tak samo jak mój policzek. Nie mogłam jej nawet zgiąć. Każdy ruch przyprawiał mnie o niesamowite cierpienie.

- Grzeczna dziewczynka – wymruczał do mojego ucha. Podniosłam wzrok na wysokość jego twarzy, na której widniała satysfakcja. Przejechał opuszkiem palca po moim rannym policzku zjeżdżając do żuchwy, a następnie delikatnie położył rękę na mojej szyi. Zaczęłam się wiercić i wymachiwać rękami, kiedy uniósł mnie w górę ściskając mocno za gardło.

- H…Harry – wydyszałam słabym głosem. W moich płucach brakowało tlenu powodując tym samym, że zaczęłam opadać z sił.

- Ciii… jeszcze tylko kilka sekund – wyszeptał, a moje powieki stawały się coraz cięższe, aż całkowicie opadły.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Witam was :)

Jak pewnie zauważyliście od pewnego czasu mamy nowy wygląd bloga który zawdzięczam Kaeru z Wyimaginowanej Grafiki. Jak wam się podoba? Bo mi osobiście bardzo :3

Co myślicie o tym rozdziale? Wiem, że długo znów nie dodawałam dlatego ten postanowiłam napisać nieco dłuższy od poprzednich. Macie jakieś pomysły co może zdarzyć się w następnych rozdziałach? Co zrobi Harry? Piszcie w komentarzach swoje pomysły i opinie.

Pozdrawiam i do następnego ;*