Seven

Usłyszawszy te słowa po moim ciele przeszło stado nieprzyjemnych dreszczy.  Bałam się go jak cholera. Nie miałam pojęcia, co może teraz zrobić. Właśnie pobił kogoś do nieprzytomności, a teraz stał nade mną, patrząc na mnie z wyższością, z dziwnym blaskiem w oczach.

- Wstawaj – syknął, łapiąc mnie za nadgarstek i podciągając do góry. Czułam każdy mięsień mojego ciała, mogłam wyczuć formujące się siniaki, od zafundowanych mi uderzeń. Odruchowo przyłożyłam dłoń do pulsującej wargi. Syknęłam pod wpływem nagłego bólu. Harry przez cały czas bacznie mi się przyglądał. Chciał chwycić mnie za rękę, lecz szybko ją od niego odsunęłam, cofając się do tyłu.

-Boisz się mnie? – Spytał z szyderczym uśmiechem na ustach.

- N..nie – chciałam brzmieć na wiarygodną, lecz po jego minie można było wywnioskować, że go nie przekonałam. Ba! Samej siebie nie przekonałam.

- W takim razie na pewno nie będzie ci przeszkadzać, jeśli zrobię to – gwałtownie popchnął mnie i przygwoździł do ściany, mocno napierając swoim ciałem na moje. Zaczął, składać pocałunki na mojej skórze, obmacując przy tym moje ciało.

- Zostaw mnie – krzyknęłam desperackim głosem – proszę… - dodałam ciszej, łkając pod nosem.

- Wiedziałem, że kłamiesz – zaśmiał się cicho. Przez jedną chwilę wyglądał jak niewinne dziecko.  Nie wiem, co mnie napadło, ale pomyślałam, że jest to najpiękniejszy dźwięk, jaki dotychczas słyszałam. Natychmiastowo odrzuciłam od siebie tą myśl. Jak mogłam twierdzić, że śmiech najokrutniejszego człowieka, jakiego znam jest uroczy? – Skarciłam siebie w myślach. Poczułam wielką ulgę, gdy jego dłonie przestały mnie dotykać.

- Chodź – rzucił krótko, łapiąc mnie za nadgarstek.

-Co ty... Gdzie mnie zabierasz?– Spytałam przestraszonym głosem, próbując się wyrwać z jego uścisku.

- Zamknij się i rób to, co ci powiem – wysyczał, spoglądając na mnie morderczym wzrokiem. W jednej chwili jego szmaragdowe tęczówki, znacznie pociemniały, stając się niemal czarne. Ten człowiek cholernie mnie przerażał. Bałam się jego każdego ruchu. Był dla mnie kompletną zagadką. Nigdy nie wiedziałam, co może zaraz zrobić. Był kompletnie nieprzewidywalny, a zakrwawione ciało Nathana na środku łazienki, przekonywało mnie o swoich racjach. Widok krwi przyprawiał mnie o mdłości, nienawidziłam jej widoku. Nienawidziłam cierpienia. Nienawidziłam ludzi, którzy zadają innym ból. Mimo iż Nathan ewidentnie zasłużył na to, co go spotkało, to gdzieś w głębi serca było mi go szkoda. Tylko czy on okazał litość okładając mnie pięściami? – Pomyślałam, przypominając sobie o pulsującej wardze. Niektórzy nie zasługują na czyjeś współczucie, a Nathan bez wątpienia do nich należał. Prawdopodobnie gdyby nie Harry, byłabym teraz martwa i zgwałcona. Byłam mu w pewnym stopniu wdzięczna za uratowanie mojego życia, lecz nie do końca wiedziałam, czy aby nie jest kimś gorszym. Wyprowadził mnie na korytarz, bezproblemowo omijając zwłoki chłopaka. Za drzwiami rozbrzmiewała głośna muzyka, na której dźwięk bębenki w uszach mi pękały. Chłopak objął mnie ciasno w talii, jakby bojąc się, że za chwile mogę uciec. Zeszliśmy na dół do salonu, gdzie na parkiecie tłumu było o wiele mniej, niż gdy byłam tu po raz ostatni. Znaczna ilość osób siedziała gdzieś po kątach, trzymając w rękach drinki, jednak wciąż sporo ludzi tańczyło w rytm muzyki. Wszyscy w większości byli już mocno wstawieni, więc gdybym nawet chciała wołać o pomoc i tak nikt by nie zareagował. Nawet gdyby, niemieliby najmniejszych szans z Harry’m. W oddali dostrzegłam, drobną postać Nancy, która wyglądała jakby kogoś szukała. Chciałam się wyrwać z uścisku mężczyzny i podbiec do blondowłosej, po czym mocno się do niej przytulić, jednak chłopak szybko przewidział moje ruchy.

- Nawet nie próbuj – syknął mi do ucha, zacieśniając uścisk wokół mojej talii. Czułam jak jego paznokcie wbijają się w moją skórę. Byłam pewna, że pozostanie po tym ślad w postaci siniaka i małych zadrapań. Chciałam coś powiedzieć i zaprotestować, jednak powstrzymałam się, obawiając się konsekwencji z jego strony. Przebrnęliśmy przez tłum pijanych nastolatków, wydostając się na zewnątrz. Moje ciało zadrżało pod wpływem nagłej zmiany temperatury.

- Zimno ci skarbie? – Odezwał się z udawaną troską – Potem cię rozgrzeje – wychrypiał powolnie do mojego ucha, przenosząc swoją dłoń z talii na moją pupę. Natychmiast strzepnęłam jego rękę, obdarzając go morderczym spojrzeniem. Na jego twarzy uformował się łobuzerski uśmiech, ukazując przy tym dołeczki w policzkach.

- Zabieraj swoje brudne łapy – słowa szybko opuściły moje usta, zanim zdążyłam pomyśleć dwa razy.

- Słuchaj suko, jeszcze jedno takie słowo, a rozwalę Cie na miejscu – jego słowa odbiły się echem w mojej głowie. W jednej chwili jego nastrój zmienił się diametralnie w rozwścieczony. Bałam się go teraz bardziej niż kiedykolwiek. Chłopak pociągnął mnie gwałtownie w stronę czarnego Range Rovera, a następnie otworzył przede mną drzwi, czekając aż wsiądę.

- Może byś ruszyła tyłek i wsiadła? – Odparł z sarkazmem, gdy dalej stałam w miejscu zastanawiając się, co zrobić.

- A jeśli tego nie zrobię? – Wiedziałam żeby nie denerwować go jeszcze bardziej, jednak mój niewyparzony język dawał znać o sobie

- Jeśli zaraz nie wsiądziesz do tego pieprzonego samochodu, to Ci w tym pomogę – wysyczał przez zęby. Widać było po nim, że był na skraju wytrzymałości. Nie chcąc go bardziej złościć, wsiadłam niechętnie do auta.

- Widzisz? To nie było tak trudne – odparł, zatrzaskując za mną drzwi. Próbowałam wydostać się z samochodu, pociągając za klamkę jednak drzwi nie ustąpiły

- Nie trudź się i tak ich nie otworzysz – oznajmił z satysfakcją w głosie, zajmując miejsce obok mnie. Na samą myśl, że jestem z nim zamknięta w samochodzie przeszły mnie ciarki. Mógł ze mną zrobić, co tylko zechce, a ja nie mogłam na to nic poradzić. Nic nie odpowiadając, odwróciłam od niego wzrok, wpatrując się w ciemność za szybą. Kątem oka zobaczyłam jak potrząsa głową, uśmiechając się pod nosem. Na mojej twarzy pojawił się ledwo widoczny grymas. Nie mogłam dłużej znieść tego irytującego uśmieszku, a fakt, że będę go musiała znosić przez najbliższy czas doprowadzał mnie do szału. Dałabym wszystko, aby mu go zedrzeć z twarzy. Chłopak odpalił silnik, a następnie odjechał, zostawiając imprezę u Chad’a daleko w tyle. Między nami zapadła długa cisza, której wcale nie miałam zamiaru przerywać. Nie miałam najmniejszej ochoty z nim rozmawiać. Każde spojrzenie na niego przyprawiało mnie o mdłości. Nienawidziłam go z całego serca. Odebrał mi wszystko, co było dla mnie najważniejsze. Bałam się go i jednocześnie nienawidziłam. Zauważyłam, jak kątem oka ciągle zerkał w moim kierunku, jednak nie zwracałam na to zbytniej uwagi będąc pogrążona we własnych myślach. Po kilkunastu minutach samochód zatrzymał się pod średniej wielkości domem. Harry wyszedł z auta, zwinnie je okrążając, znalazł się po mojej stronie. Otworzył mi drzwi, czekając aż wyjdę. Wygrzebałam się niezgrabnie z pojazdu, na co mężczyzna się zaśmiał, pod nosem. Skarciłam go wzrokiem, obniżając sukienkę, jak najniżej się da. Bez słowa zaczął iść w stronę budynku, nie sprawdzając nawet czy za nim idę. Wiedział, że pójdę za nim. Byłam pijana, a w dodatku kompletnie nie wiedziałam gdzie jestem. W tym stanie nie uciekłabym mu daleko, dogoniłby mnie w oka mgnieniu. Otworzył drzwi wejściowe, czekając aż wejdę pierwsza do środka. Harry wszedł tuż za mną zapalając światło na korytarzu.

- To twój dom? – Spytałam rozglądając się po pomieszczeniu

- A jak myślisz? – Odparł z przekąsem. Wciąż był zły, albo ten człowiek po prostu jest bipolarny.

- Myślę, że jesteś nienormalny – mruknęłam ledwo słyszalnie pod nosem, co na moje nieszczęście nie umknęło uwadze Harry’ego.

- Co powiedziałaś? – Warknął, zaciskając dłonie w pięść

- N…nic – zająknęłam się. Nienawidziłam widzieć go w takim stanie. Bałam się go. A ja przez swój niewyparzony język obudziłam właśnie potwora.

- Powtórz suko, co powiedziałaś – wrzasnął prosto w moją twarz, ciągnąc mnie mocno za włosy.

- Powiedziałam, że jesteś nienormalny – zapiszczałam głośno z bólu

- Jeszcze raz coś takiego usłyszę, a nie będę się zastanawiał, co zrobić – syknął rzucając mną o ścianę. Z moich oczu zaczęły płynąć łzy, pod wpływem silnego bólu głowy spowodowanego mocnym uderzeniem o ścianę. Poczułam jak po mojej twarzy coś spływa. Przyłożyłam rękę do miejsca bólu, wykrzywiając twarz w grymasie, gdy moja dłoń dotknęła czegoś lepkiego.  Opuszki moich palców były pokryte czerwoną substancją. Krew. Na jej widok w mojej głowie niebezpiecznie się zakręciło, a żołądek podszedł do gardła, sprawiając, że moja twarz pobladła. Popatrzyłam z bólem w oczach w zielone tęczówki Harry’ego. Jego twarz nie wyrażała żadnych uczuć, prócz tej jednej. Tej samej, którą widziałam podczas naszego pierwszego spotkania. Satysfakcja. Był usatysfakcjonowany tym, co mi zrobił. Podszedł do mnie łapiąc mnie mocno za ramie. Pociągnął mnie niedbale w stronę schodów, targając mną jak szmacianą lalką. Z moich oczu ciągle płynęły łzy, chciałam się wyrwać z żelaznego uścisku, jednak Harry był silniejszy ode mnie. Otworzył jedne z mahoniowych drzwi na końcu korytarza, wpychając mnie do pomieszczenia. Stanął w drzwiach ze złowrogim uśmiechem na ustach. Zaczął zmierzać w moją stronę. Z każdym jego krokiem, cofałam się do tyłu, dopóki z moimi plecami nie zderzyła się lodowata ściana. Znalazłam się w pułapce. Harry podszedł do mnie odgarniając moje włosy na bok.

- Twoi rodzice byli tak samo żałośni jak ty – zaczął

- O czym ty mówisz? – Nie miałam pojęcia, do czego zmierza.

- Bali się… Błagali mnie o litość – szeptał wprost do mojego ucha, przypierając mnie do ściany. Z moich oczu zaczęły płynąć niekontrolowane łzy. Z każdym jego słowem moje serce coraz bardziej rozpadało się na drobne kawałki.

- Przestań – wychlipałam, starając się ignorować jego słowa, jednak te uparcie błądziły po mojej głowie.

- Twój ojciec był największym idiotą na świecie wplątując się w to bagno – w tej chwili nie rozumiałam, ani jednego jego słowa

- Jakie bagno?

- Tatuś Ci nie powiedział? – Spytał przesłodzonym głosem – Był w tej samej lidze – kontynuował - Handlował. Brał. Zabijał… – od nadmiaru wiadomości w mojej głowie, czułam jak grunt pod moimi stopami gwałtownie się osuwa. Upadłam na zimną posadzkę, zwijając się w kłębek. Nie mogłam opanować emocji targających moim ciałem. Łzy beztrosko spływały po moich policzkach, wcale nie mając zamiaru przestać.

- Dobranoc skarbie - powiedział i tak po prostu jak gdyby nigdy nic wyszedł.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

____________________________________________________________________________________________

Jeśli chcecie być informowani o kolejnych rozdziałach, zajrzyj do zakładki "Informowani" i wpiszcie w komentarzu swój nick z twittera.

Chcesz aby twój blog pojawił się u mnie w zakładce "Polecane blogi"? Napisz do mnie na asku
Jeśli blog mi się spodoba, napiszę do ciebie. Wszystko polega na wymianie. Ty dodajesz mojego do polecanych, a ja twojego :)