Seventeen

RADZIŁABYM PRZECZYTAĆ NOTKĘ POD ROZDZIAŁEM, BO OD TEGO ZALEŻY CZY POJAWI SIĘ KOLEJNY ROZDZIAŁ

                Pod wpływem adrenaliny płynącej w moich żyłach odwróciłam się twarzą do Luke’a tylko po to by po chwili moje kolano z siłą uderzyło w jego krocze. Z ust mężczyzny zaczęły wydobywać się jęki spowodowane moim nagłym uderzeniem, a jego ciało upadło na kolana zaciskając ręce wokół obolałego miejsca mając prawdopodobnie nadzieję, że to pomoże, choć trochę zmniejszyć ból.

- Ty mała dziwko – wysyczał próbując złapać oddech. Jego głos był w pełni przesiąknięty jadem.

Nie mogłam nic poradzić na to, że na mojej twarzy pojawił się mały uśmiech. Widok skulonego blondyna dawał mi satysfakcję, której nigdy wcześniej nie doświadczyłam. Nie w taki sposób. Pierwszy raz w swoim życiu kogoś uderzyłam. Nigdy wcześniej nikogo nie skrzywdziłam celowo. Być może to, dlatego, że nie miałam takiego powodu. Wiedziałam, że to, co zrobiłam było w pewnym sensie złe, ale w tym wypadku nie miałam innego wyjścia. Walczyłam w samoobronie. Nie mogłam pozwolić by tak po prostu bezkarnie mnie obmacywał, a potem zabił. Nic nie mogłam poradzić na to, że nie odczuwałam wyrzutów sumienia. Wręcz przeciwnie. Cieszyłam się, że to zrobiłam. Pierwszy raz od bardzo dawna byłam dumna z siebie. Zawsze to ja byłam ukazywana w tej słabszej pozycji a teraz było zupełnie na odwrót. Teraz ja byłam górą. I co najgorsze podobało mi się to.

Wszystko działo się w jak gdyby przyspieszonym tempie. Nim się spostrzegłam zostałam odepchnięta przez Harry’ego na bok, a po chwili sam stał nad blondynem chwytając go za kołnierz i podnosząc do pionu tak, że stali na równi ze sobą.

- Chyba nie myślałeś, że to Ci się uda

-  Szczerze? Miałem nadzieję, że uda mi się ją przelecieć – uśmiechnął się w drwiący sposób. Mogłam dostrzec jak mięśnie Harry’ego się spinają a szczęka napina. – Pieprzyłbym ją całą noc dopóki któreś z nas nie straciłoby przytomności – kontynuował Luke. Jego słowa przyprawiały mnie o mdłości. Sama myśl o tym, co mówił sprawiała, że miałam ochotę zwrócić wszystko, co miałam wcześniej w żołądku. Widziałam jak brunet jest na granicy wytrzymałości, a blondyn zaczynał ją przekraczać. Z otwartymi ustami obserwowałam jak pięść Harry’ego zderza się z twarzą blondyna w rezultacie, czego mężczyzna zachwiał się lekko do tyłu, a z jego nosa zaczęła tryskać krew. Chłopak zaśmiał się kpiąco wycierając czerwoną substancję o rękaw kurtki. Ciecz ciągle wypływała z jego nosa brudząc przy tym materiał jego szarej koszulki. Wyglądało to tak jakby ból nie robił na nim najmniejszego wrażenia. Celowo prowokował Harry’ego tylko nie rozumiałam, co chciał przez to osiągnąć.

- Jak myślisz wolałaby od tyłu czy klasycznie? A może sami ją o to spytamy? – Tym razem Harry nie wytrzymał i rzucił się na Luke’a zaczynając go okładać pięściami. Wściekła furia opętała jego ciało i w tym momencie wiedziałam, że był zdolny do wszystkiego. To była prawdziwa strona Styles’a i Luke właśnie ją obudził. W jednej chwili chłopak został przez niego powalony na ziemię, a jego ciało bezwładnie leżało nad brunetem, który wciąż nie przestawał zadawać mu ciosów. Dlaczego on nie próbował się bronić? Nie oddał ani jednego uderzenia. Leżał i tak po prostu przyjmował kolejne trafienia. Co było z nim nie tak? Normalny człowiek próbowałby się w jakikolwiek sposób bronić, a on nic. Nawet nie zareagował. Normalny człowiek nie prowokowałby również Harry’ego. Dobrze wiedział, do czego był zdolny. Wszystko, co mówił, robił specjalnie spodziewając się dokładnie takiej reakcji z jego strony. I doskonale udało mu się ją osiągnąć. Tylko, jaki był w tym jego cel?  Chciał zostać martwy?

Styles zadawał mu coraz to nowsze ciosy celując gdzie tylko popadnie począwszy od brzucha, a kończąc na twarzy, która była już niemal cała posiniaczona oraz we krwi. Nie przypominał w tej chwili tej samej osoby, która jakiś czas temu mnie przytulała. Wyglądał jak wtedy, gdy spotkałam go po raz pierwszy. Wyglądał jak morderca, którym w rzeczywistości cały czas był. W pewnym momencie dotarło do mnie, że jeszcze kilka ciosów, a brunet mógł zabić Luke’a. Z jednej strony chciałam, aby zginął, ale z drugiej coś mi na to nie pozwalało. To byłam stara ja. Tą, którą byłam przed spotkaniem Harry’ego na swojej drodze. Nowa ja chciała, aby blondyn cierpiał i zapłacił za wszystko. Tylko, która strona była prawdziwą mną? Czego tak naprawdę chciałam?

Miałam potrzebę zainterweniowania w jakikolwiek sposób, zrobienia czegokolwiek by Harry przestał go ranić, ale moje nogi sprawiały wrażenie wrośniętych w ziemię. Kompletnie nie mogłam ruszyć się z miejsca, ani wydobyć z siebie żadnego dźwięku. Czułam jak głos uwiązł mi w gardle, a nogi zaczęły drżeć ze strachu. W jednej chwili stały się jak z waty, a każdy najmniejszy podmuch wiatru mógł mnie powalić na ziemię. Po moich policzkach spływały słone łzy, których za nic w świecie nie mogłam zatrzymać ani nawet nie chciałam tego robić. Ból i łzy powoli stawały się moim porządkiem dziennym. Przyzwyczaiłam się do nich tak samo jak do obecności bólu. Chociaż czy kiedykolwiek można się do niego przyzwyczaić? To tak jakby ktoś powiedział, że bycie ranionym sprawia mu przyjemność.

Patrząc na ledwo żywego blondyna pod ciałem Harry’ego, który nadal nie przestawał go bić coś we mnie drgnęło. Mimo że ten człowiek jakieś 5 minut próbował mnie zabić to nie zasługiwał na śmierć. Nikt na nią nie zasługiwał. Choć nie znałam jego całego życiorysu wiedziałam, że nie mogłam pozwolić by umarł. Rozum i rozsądek podpowiadał mi abym go nie broniła, bo z pewnością odebrał życie większej ilości osób niż mogłabym policzyć na palcach, jednak serce mówiło mi zupełnie, co innego. Nie miałam pojęcia, co mną w tej chwili kierowało. Współczucie? Wyrzuty sumienia? To raczej nie to. To było zupełnie coś innego, czego sama nie mogłam w tej chwili rozszyfrować. Wiedziałam tylko, że było to dokładnie to samo, co wtedy, gdy strzeliłam w tamtego mężczyznę, który próbował zabić Harry’ego w jego domu.

- Harry przestań zabijesz go! – Odważyłam się krzyknąć modląc się w duchu, aby mnie posłuchał. Jednak on zdawał się nie słyszeć moich słów lub po prostu je ignorował. Wyglądał jakby wpadł w jakiś trans, z którego nikt nie mógł go obudzić.

Nie mogąc dłużej patrzyć jak na moich oczach ginie kolejna osoba podbiegłam do Harry’ego siedzącego okrakiem na blondynie, którego w dalszym ciągu okładał pięściami, po czym złapałam go mocno za ramie odciągając go od ledwo żywego mężczyzny. Nie byłam pewna swoich ruchów. Bałam się, że swój gniew może rozładować na mnie. Nie miałam pojęcia, do czego mógł być zdolny w takim stanie. A z doświadczenia i własnej intuicji wiedziałam, że mógł zrobić absolutnie wszystko. Ręka bruneta momentalnie zastygła w miejscu, gdy tylko poczuł moją drobną dłoń oplatającą jego ramię.

- Wystarczy już Harry. Proszę chodźmy stąd. – Powiedziałam błagalnym tonem. Nie chciałam spędzić tutaj ani minuty dłużej. Chciałam wrócić z powrotem do domu, gdzie bylibyśmy oboje bezpieczni z dala od tego całego zamieszania. Miałam dość wrażeń jak na dzisiejszą noc i chciałam jak najszybciej o tym wszystkim zapomnieć.

- Masz rację, wystarczy. – Odpowiedział wstając z ledwo żywego Luke’a. – Ale najpierw dokończę to, co zacząłem.

Na chwilę zapalił się we mnie mały promyk nadziei, który zgasł równie szybko jak się pojawił. Miałam nadzieję, że Harry w końcu odpuści, ale czy nadzieja nie jest matką głupich? To morderca. A mordercy tak łatwo nie odpuszczają. A przynamniej nie Harry Styles.

Mężczyzna złapał Luke’a za szmaty stawiając go do pionu, a następnie popychając na ścianę. Chwycił go za kark przystawiając mu pistolet do skroni, który wyjął z kieszeni spodni.

- Jakieś ostatnie życzenie, Luke?

- Zaliczyć twoją dziwkę – Uśmiechnął się w arogancki sposób odsłaniając zęby, które były zabarwione krwią.

- Życzę powodzenia. A teraz żegnaj, Luke. – Uśmiechnął się w sztuczny sposób, po czym pociągnął za spust. Po pomieszczeniu rozległ się głośny strzał, który ranił moje bębenki słuchowe. Kula trafiła blondyna prosto w głowę, która za sprawą pocisku gwałtownie odchyliła się do tyłu. Krew trysnęła z jego czaszki na wszystkie możliwe strony zostawiając czerwone ślady na ścianie i podłodze. Jego ciało bezwładnie opadło na ziemię, gdy Harry puścił jego kark. Moje oczy były znacznie rozszerzone, gdy obserwowałam całą sytuację. Odruchowo przyłożyłam dłoń do drżących warg powstrzymując krzyki chcące wydostać się z moich ust.

Nie żył. Ten człowiek nie żył. Zginął przed chwilą na moich oczach, a ja nie zrobiłam nic by powstrzymać przed tym Harry’ego. Mogłam go uratować. Mógł dalej żyć. To nie musiało tak się skończyć. Co najgorsze to wszystko było z mojej winy. Łzy ciągle beztrosko spływały po moich policzkach rozmazując resztki makijażu. Moje oczy chciały wymazać z pamięci obraz, którego przed momentem byłam świadkiem. Nie mogłam uwierzyć, że go zabił. Zrobił to tak jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. Nawet na sekundę się nie zawahał. Dla niego to nie było nic nadzwyczajnego. Był potworem, a to był jego zawód. Jeśli mordowanie ludzi można by oczywiście nazwać zawodem.

Obserwowałam wciąż z wyraźnym szokiem wymalowanym na twarzy jak Harry wkłada pistolet z powrotem do kieszeni swoich czarnych spodni, a następnie odwraca się w moim kierunku. Mężczyzna popatrzył na mnie bez żadnego uczucia jakby przed chwilą nic się nie wydarzyło. Zrobił kilka kroków w moim kierunku, jednak ja odruchowo cofnęłam się w tył chcąc utrzymać jak największą odległość między naszymi ciałami. Bałam się go. Przerażał mnie w każdym możliwym calu. Wiedziałam, że nie chcę mieć z nim nic wspólnego. On zabił człowieka. Zabił moich rodziców. Chce zabić mnie. To nie jest dobrym połączeniem. On nie jest dobry.

- Erin… - zaczął jednak od razu mu przerwałam.

- D-dlaczego to zrobiłeś? – Mój głos gwałtownie się załamał.

- Chciał Cię zabić – odparł jakby to było najzwyczajniej w świecie oczywiste.

- Co nie oznacza, że ty musiałeś zabić jego! – Wykrzyczałam wściekła. Nie mogłam uwierzyć, że był takim egoistą. Czy dla niego ludzkie życie nic nie znaczy? Boję się pomyśleć, jaką wartość ma dla niego własna matka. Czy ją też by zabił gdyby mu się sprzeciwiła?

- Zasłużył na to, co go spotkało

- Jesteś potworem – w moim głosie można było dostrzec odrazę. Nie wiem czy jakiekolwiek słowa mogłyby opisać moją nienawiść do tego człowieka. Był wszystkim, czego chciałam się pozbyć ze swojego życia. Chciałam, aby zniknął raz na zawsze. Aby zostawił mnie w spokoju i już nigdy nie wrócił. Czy proszę o zbyt wiele?

- Ty nic nie rozumiesz. On był złym człowiekiem!

- To nie ma żadnego znaczenia! Miał prawo żyć, a ty mu na to nie pozwoliłeś!

- Erin… posłuchaj mnie – zbliżył się do mnie by dotknąć mojej dłoni jednak od razu ją cofnął, gdy wyraziłam swoją niechęć robiąc unik przed jego dotykiem.

- Nie waż się mnie dotykać – wysyczałam zaskakując Harry’ego jak i samą siebie.

- Kochanie, zmień ton. – Jego humor nagle diametralnie się zmienił, a strach na nowo ogarnął wszystkie moje kończyny uniemożliwiając jakikolwiek mój ruch. Jednym susem zmniejszył dzielącą nas odległość, a następnie mocno chwycił dłonią mój podbródek unosząc go tak abym na niego spojrzała. Złowrogie iskierki zatańczyły w jego szmaragdowych oczach, kiedy na mnie popatrzył.

- Chyba przez ostatni czas zbyt często byłem dla Ciebie miły, a teraz pozwalasz sobie na zbyt wiele. – Warknął prosto w moją twarz – Myślę, że należy Ci się kara. – Zaczął gładzić drugą ręką mój policzek. Po moim ciele przeszło stado dreszczy spowodowanych jego dotykiem. Jego włosy były delikatnie poburzone, a kilka pasem opadało mu na czoło, jednak nie przejął się zbytnio tym, aby je poprawić. Ostatnie słowa mężczyzny sprawiły, że mimowolnie się w sobie skuliłam. Bałam się, co może kryć się za ich znaczeniem. Kolejna tortura? A może coś zupełnie nowego? Jedno wiedziałam na pewno. Cokolwiek to było nie wróżyło nic dobrego.

- Styles, skończyliśmy – usłyszałam zza pleców bruneta wybawczy głos Jake’a. Z ulgą westchnęłam, gdy Harry zdjął ze mnie swoje dłonie, a sam odwrócił się w stronę chłopaka skupiając całą swoją uwagę na nim. Z grymasem na twarzy zaczęłam pocierać bolące miejsce, gdzie jeszcze chwilę temu była zaciśnięta jego ręka. Wciąż czułam w tym miejscu piekące odciski jego palców.

- Dobra robota – dopiero teraz zauważyłam, że odgłosy strzelaniny już dawno ucichły, a jedynym śladem po niej były martwe ciała mężczyzn, którzy wcześniej napadli na klub oraz przypadkowych imprezowiczów. Zastanawiałam się, jakim cudem ta dwójka chłopaków dała sobie radę z tymi ludźmi. Było ich wiele. Zbyt wiele jak na tylko dwie osoby.

- A co z Luke’iem? – Odezwał się tym razem James, który dopiero, co zjawił się obok nas.

- Będzie gnić sobie w ziemi. – Wskazał na martwego blondyna leżącego pod ścianą. Wciąż nie mogłam przyzwyczaić się do widoku jego krwi. Była wszędzie. Nie mogłam pozbyć się z głowy obrazu jego rozstrzeliwanej głowy. To wszystko powracało do mnie niczym uporczywy bumerang, którego za żadne skarby nie mogłam się pozbyć.

- A więc tak kończą tacy jak on – zaśmiał się James, a reszta mu zawtórowała. Co z nimi było nie tak? Czy oni nie mieli żadnych uczuć? I co miał na myśli mówiąc tacy jak on? Z pewnością było wiele rzeczy, o których nie miałam zielonego pojęcia. I szczerze mówiąc nie byłam pewna czy kiedykolwiek chciałam się ich dowiedzieć. 

- Posprzątajcie tutaj, a ja się nią zajmę

- Słuchaj stary nie obraź się, ale myślę, że wystarczy jej wrażeń jak na dzisiejszy dzień. Powinieneś zostawić ją w spokoju. – Zaskoczył mnie swoją wypowiedzią Jake.

- Nie będziesz mi mówił, co mam robić – warknął wyraźnie rozdrażniony Harry – Będę z nią robił, co mi się podoba.

- Spokojnie, chciałem tylko pomóc. – Rozłożył ręce w geście poddania.

- Nici mi z twojego bezużytecznego gadania. Lepiej żebyś wziął się do roboty i to posprzątał zanim przyjadą gliny – wskazał na bałagan za chłopakiem. Byłam wdzięczna Jake’owi, że postanowił się wstawić za mną. Był pierwszą osobą, która to zrobiła. Może to też, dlatego, że wcześniej nie miał, kto tego robić?

- Zobaczymy się później tam gdzie zawsze – szarpnął mną niedbale za ramię i wyprowadził z pomieszczenia.

Zimne powietrze opatuliło moją rozgrzaną skórę sprawiając, że pojawiły się na niej widoczne oznaki gęsiej skórki. Na dworze było już kompletnie ciemno, a drogę oświetlały tylko neonowe światła pochodzące z dekoracji klubu oraz kilka przydrożnych latarni. Nie patrząc czy za nim idę brunet wsiadł do czarnego range rovera zasiadając po stronie kierowcy. Z westchnięciem podążyłam w jego ślady zanurzając się w miękkim fotelu samochodu. Mężczyzna bez słowa zapalił silnik, po czym wyjechał z parkingu. Nie myśląc nawet o zapięciu pasów oparłam swoją głowę o chłodną szybę. Między nami panowała cisza, która w żadnym stopniu nie była krępująca. Nie miałam żadnego zamiaru jej przerywać. Była mi ona nawet na rękę. Nie wiedziałam, co mogłabym powiedzieć Harry’emu.

Nieobecnym wzrokiem wpatrywałam się w mijającą przez nas panoramę Londynu. Myślami byłam zupełnie gdzie indziej. Po głowie wciąż chodziły mi wydarzenia z dzisiejszego dnia. Jak dla mnie wydarzyło się zbyt wiele. Najpierw Chad, a później Luke. Po raz kolejny zobaczyłam prawdziwe oblicze Styles’a. Nie byłam pewna ile mogę jeszcze znieść. Mój umysł wciąż nawiedzały obrazy rozstrzeliwanej głowy blondyna i jego krwi. Była wszędzie. Zastanawiałam się czy on naprawdę musiał zginąć? Zawsze jest inne wyjście z sytuacji niż śmierć. Ale Harry znał tylko jeden sposób. Dla niego jedynym rozwiązaniem było zabicie go. Czasami zastanawiałam się, po co mu gang skoro w pojedynkę doskonale sobie radził. Ale teraz już rozumiałam. To dla takich sytuacji jak ta. Gdyby nie pomoc James’a i Jake’a to mogłoby się źle skończyć dla nas obojga. Jednak mimo wszystko sam równie dobrze sobie radził, co było doskonale widać jak załatwił sprawę z Luke’iem. Jedno wiedziałam na pewno. Harry Styles był niebezpieczny.

- Powiesz coś wreszcie? – Przerwał ciszę Harry zwracając na siebie moją uwagę.

- Jeśli oczekujesz podziękowań to ich nie otrzymasz

- Jak by mi na nich zależało – prychnął zaciskając ręce na kierownicy. Jego wzrok był całkowicie skupiony na drodze przed sobą. Dopiero teraz zauważyłam, że miał na rękach ślady krwi Luke’a. Dlaczego wcześniej tego nie zauważyłam?

- Nie musiałeś go zabijać – odezwałam się po minucie ciszy.

- A więc wolałabyś, żeby to on zabił Ciebie, tak?

Nie odezwałam się już ani słowem. Wiedziałam, że miał rację, ale za nic nie chciałam mu jej przyznać.  Przeniosłam swój wzrok z powrotem na szybę bawiąc się nerwowo palcami.

Zdałam sobie sprawę, że w pewnym sensie mnie uratował. Ale co z tego, gdy sam chciał mnie zabić? Czy to nie jest w jakimś stopniu chore? Dlaczego tak długo z tym zwleka? Dlaczego od razu tego nie zrobił, gdy miał okazję? Czasami wolałabym być już martwa, aby nie przeżywać każdego kolejnego dnia na nowo. Nikt nie wie, co tak naprawdę przechodzę. Nikt nie wie, co tak naprawdę czuję. A czuję się tak jakbym została sama na tym świecie. Najgorsze jest to, że to prawda. Bolesna prawda, która rozrywa moje serce na pół. Nie został mi już nikt prócz Nancy i Emily. Chociaż nie jestem pewna czy i one o mnie nie zapomniały. Minęło w końcu tak wiele czasu od mojego zniknięcia. Każdy by się kiedyś w końcu poddał, prawda?

Nim się obejrzałam staliśmy pod domem Harry’ego. Nie odkładając wyszłam z samochodu podążając w stronę budynku. Poczekałam, aż otworzy drzwi, po czym oboje do niego weszliśmy. Niemal od razu po przekroczeniu progu zdjęłam ze swoich stóp czarne szpilki zostawiając je gdzieś w kącie. Poczułam jak moje nogi ogarnia wyraźna ulga. Prawie zapomniałam jak te buty są niewygodne.

Zaczęłam zmierzać w stronę swojego tymczasowego pokoju. Kątem oka zobaczyłam jak Harry podąża za mną. Wchodząc do pomieszczenia, w którym miałam spędzić dzisiejszą noc zapaliłam światło, po czym zaczęłam szukać rzeczy na przebranie. Nie miałam najmniejszego zamiaru spać w tej niewygodnej sukience. Usłyszałam jak brunet wszedł do pokoju. Odwróciłam się w jego stronę napotykając się z jego zielonymi tęczówkami. Stał w drzwiach oparty o ich framugę wpatrując się uważnie w moją osobę.

- Powiesz coś czy będziesz tu tak stał i patrzył? – Odezwałam się po dłuższej minucie ciszy. Z jego ust nadal nie wypadło żadne słowo. Zrezygnowana wzięłam byle, jakie ubrania, po czym przeszłam obok niego wchodząc do łazienki. Zamknęłam się od środka w razie gdyby Harry’emu przyszedł jakiś głupi pomysł do głowy. Zdjęłam ze swojego ciała sukienkę, po czym założyłam na siebie wcześniej zabrane ciuchy składające się z krótkich dresowych szortów i luźnej koszulki.

Spojrzałam w lustro o mało nie wydając z siebie krzyku. Miałam na swojej twarzy zaschniętą krew. Krew Luke’a. Nie mogłam uwierzyć, że miałam ją cały czas na sobie. Musiała pochodzić z rąk Harry’ego. Zaczęłam szybko szorować mydłem twarz chcąc pozbyć się wszystkich śladów ze swojej skóry. Nie miałam siły brać prysznica, więc po prostu zostawiłam wszystko tak jak jest, po czym wróciłam z powrotem do pokoju, gdzie zastałam siedzącego na moim łóżku Harry’ego. Gdy zauważył moją obecność bez żadnego skrępowania przejechał wzrokiem w dół mojego ciała oblizując przy tym wargi.

- Wolałem Cię w tamtej sukience – odparł z aroganckim uśmieszkiem.

- Harry czy mógłbyś, choć raz przestać? Naprawdę nie mam dziś nastroju na twoje gierki – Westchnął głęboko wstając z łóżka. Kiedy miał już wychodzić zatrzymał się słysząc swoje imię z moich ust.

- Dlaczego mnie nie zabiłeś? – Pytanie wypadło z moich ust szybciej niż zdołałam nad nim pomyśleć.

- Co? – Zdezorientowanie było słyszalne w jego głosie.

- Dlaczego tego nie zrobisz? Mam dość tego wszystkiego, więc zrób to teraz. Zabij mnie. – Harry spojrzał na mnie zaszokowany, jednak po chwili ocknął się i zaczął do mnie podchodzić. Mimowolnie zadrżałam, kiedy opuszkami palców przejechał po mojej szyi.

- Naprawdę tego chcesz? – Wychrypiał muskając płatek mojego ucha. Jego twarz była na tyle blisko mojej, że czułam jak jego loki delikatnie łaskoczą mój policzek.

- T…tak – wykrztusiłam drżącym głosem. Momentalnie zamknęłam oczy, gdy jego usta złożyły pocałunek pod moją szczęką. Po moim ciele przeszedł ledwo widoczny dreszcz, który na pewno nie umknął uwadze bruneta. Zdziwiona otworzyłam oczy, gdy Harry niespodziewanie się ode mnie odsunął i zaczął odchodzić w stronę drzwi. Wyłączył światło sprawiając, że w pokoju nastał mrok.

- Dobranoc, kochanie.

__________________________________________

Czołem wszystkim! :D

Jej trochę mnie tu nie było. Jak widzicie pozmieniało się tu nieco. Mam nadzieję, że nowy szablon przypadł wam do gustu tak jak mi :)

Chciałam na początku powiedzieć, że rozdział jest dedykowany @Zuzupec która swoim komentarzem pod wcześniejszym postem podsunęła mi pomysł na ten rozdział :)

A więc przejdźmy do rzeczy. Nie będę kłamać, że przyczyną tak długiej przerwy jest szkoła, bo w tym wypadku to kompletna bzdura. Nie mogłam skończyć go pisać. Po prostu brakowało mi motywacji. A szczególnie motywacji z waszej strony. Trochę przykro mi patrzyć jak z rozdziału na rozdział komentarze maleją, a czytelników przybywa. Komentarze to jedyne, co otrzymuję w zamian za pisanie dla was rozdziałów. Dla mnie napisanie jednego rozdziału zajmuje kilka dni a czasami nawet tydzień, a dla was sklejenie jednego komentarza zabiera zaledwie minutę. Myślę, że nie wymagam od was zbyt wiele oprócz tej małej aktywności abym wiedziała, że tu jesteście i mam, dla kogo pisać. (Oczywiście nie zwracam się do osób, które komentują)

Tak, więc jeśli pod tym rozdziałem nie pojawi się 100 komentarzy to nie dodam kolejnego rozdziału. Chcę wiedzieć czy to, co pisze ma sens i nie robię tego tylko dla siebie.

Pozdrawiam i mam nadzieję, że do następnego :)

100 KOMENTARZY = KOLEJNY ROZDZIAŁ