Eight

                Przeciągnęłam się na łóżku, mrużąc powieki pod wpływem oślepiającego mnie światła. Odruchowo wyciągnęłam rękę po leżący telefon na szafce nocnej, jednak moja ręka nic owego nie napotkała. Otworzyłam szeroko oczy, podnosząc się do siadu prostego, po czym nerwowo rozglądnęłam się po pomieszczeniu. Zdziwienie wymalowało się na mojej twarzy, gdy spostrzegłam, że to nie mój pokój. W mojej głowie zaczęły odtwarzać się wspomnienia z ostatniej nocy. Impreza u Chad’a. Alkohol. Nathan. Harry. Krew. Złapałam się za głowę, czego od razu pożałowałam, gdyż ostry ból przeszył moją czaszkę. Syknęłam przez zaciśnięte zęby, przypominając sobie wczorajszy dzień. Jednak nie to było moim największym utrapieniem. Nie mogłam uwierzyć, że człowiek, którego uważałam za ojca nie był tym, za kogo się podawał. Żyłam z człowiekiem, którego tak naprawdę nie znałam. Udawał kochającego męża i ojca, gdy tak naprawdę zabijał niewinnych ludzi. Jak mógł to zrobić? Jak kiedykolwiek mogłam nazwać go swoim ojcem? Mój umysł przesłoniła mgła. Niczego już nie byłam pewna. Moje całe życie okazało się jednym wielkim kłamstwem. Ludzie, w których pokładałam największe nadzieje, zawiedli mnie na całej linii mety. Wraz z pojawieniem się Harry’ego całe moje dotychczasowe poukładane życie, prysło niczym bańka mydlana. Co prawda wcześniej też nie było idealne, lecz nigdy nie mogłam narzekać. Czułam, że to koniec. Cała chęć do życia uleciała ze mnie jak powietrze z balonu. Przegrałam bitwę. Wygrał. Osiągnął to, co chciał. Zniszczył mnie. Zniszczył w najbardziej okrutny z możliwych sposobów. Nic się już dla mnie nie liczyło. Pragnęłam tylko zapomnieć. Wrócić do beztroskich chwil, przed telewizorem. Chciałam, aby to wszystko okazało się jednym wielkim żartem, którego padłam ofiarą. Wstałam z łóżka dotykając bosymi stopami zimnej posadzki. Dopiero teraz zorientowałam się, że wciąż jestem ubrana we wczorajszy strój. Obniżyłam jak najniżej się da sukienkę, po czym wzięłam w dłonie parę leżących w kącie czarnych szpilek. Podeszłam do drzwi otwierając je bezgłośnie. Ku mojemu zdziwieniu nie były zamknięte. Myślałam, że Harry będzie chciał mnie jakoś zatrzymać, abym nie uciekła. Chyba, że był bardzo pewny siebie. Wyszłam na korytarz, nerwowo rozglądając się na boki, nie chcąc natrafić na chłopaka. Upewniając się, iż nikogo w pobliżu go nie ma, zeszłam cicho po schodach. W moje oczy od razu rzuciły się frontowe drzwi.  Podbiegłam do nich na palcach, i ostrożnie pociągnęłam za klamkę. Lekki uśmiech zawitał na mojej twarzy, gdy drzwi ustąpiły. Chciałam postawić krok, jednak cos mnie powstrzymało, a raczej ktoś.

- Wybierasz się gdzieś, kochanie? – Usłyszałam głos tuż nad moim uchem. Harry. Słychać było w tle dźwięk wypadających butów z mojej ręki. Serce gwałtownie przyśpieszyło mi tępa. Biło tak głośno, że bałam się, że nawet on je usłyszy. Przymknęłam powieki obracając się powoli za siebie. Moje brązowe spojrzenie spotkało się z jego szmaragdowym. Jego oczy były tak piękne, że gdybym nie miała z nim wcześniej styczności, nigdy bym nie pomyślała, że jest mordercą. Przeniosłam wzrok w dół, lustrując jego wygląd. Miał na sobie czarne rurki i biały t-shirt oraz tego samego koloru conversy.  Lekko kręcone loki były ułożone w nie ładzie, przez co opadały mu na czoło. Wyglądał naprawdę seksow…. Boże Erin, o czym ty myślisz? Ten człowiek nie jest w najmniejszym stopniu pociągający. Chce Cię zabić! Musiał zauważyć, jak intensywnie się w niego wpatruję, gdyż na jego twarzy pojawił się uśmieszek. Ten sam, który tak bardzo mnie irytował.

- Już się napatrzyłaś? – Moja twarz oblała się gorącym rumieńcem, pod wpływem jego słów. Przeniosłam wzrok na swoje palce, nerwowo się nimi bawiąc. Dlaczego w jego obecności zawsze tak reaguję? Każdy jego ruch czy słowo cholernie mnie onieśmiela, a on to widocznie wykorzystuje. – Chodź. Zjesz coś – złapał mnie za przedramię i pociągnął w stronę kuchni. Kazał mi usiąść przy stole, a sam zajął się przyrządzaniem tostów. Moją uwagę przykuł wygląd mieszkania. Spodziewałam się raczej obskurnego miejsca i starych zniszczonych mebli, tymczasem było zupełnie odwrotnie. Dom był duży i kompletnie nie pasował do Styles’a. Z pozoru kuchnia nie różniła się zbyt wiele od innych. Wyróżniały ją tylko drogie meble, i urządzenia, na które przeciętny Brytyjczyk nie mógłby sobie pozwolić. Na środku pomieszczenie stał stół, przy którym obecnie siedziałam. Mój wzrok padł na Harry’ego. Wyglądał tak niewinnie, gdy w skupieniu przygotowywał jedzenie. Nigdy nie wyobrażałam go sobie w tej roli, a teraz wreszcie miałam okazje by to zobaczyć. To było dziwne widzieć Harry’ego w takiej odsłonie. Chłopak odwrócił się i podszedł w moją stronę stawiając przede mną talerz z tostem i kubek z gorącą herbatą. Sam wziął identyczną porcje dla siebie, zasiadając naprzeciwko mnie. Przez chwilę beznamiętnie wpatrywałam się w podstawione przede mną naczynie z jedzeniem, nie będąc do końca pewna czy aby czegoś nie dosypał.

- Nie martw się niczego tam nie wsypałem – powiedział uśmiechając się szeroko, jakby czytając mi w myślach.

- Nie jestem głodna – odparłam wpatrując się w swoje palce.

- Jeśli nie zjesz tego, sam osobiście wepchnę ci je do gardła – warknął. Na jego słowa drgnęłam w miejscu.

Po chwili niechętnie ugryzłam kawałek tosta, przeżuwając powoli każdy kęs. Ku mojemu zdziwieniu nie smakowało najgorzej. Wręcz przeciwnie Styles był dość dobrym kucharzem. Mężczyzna siedzący naprzeciwko mnie cały czas uważnie mi się przyglądał, co nie powiem okropnie mnie krępowało. Niespodziewanie wstał od stołu i zniknął za pobliską ścianą. Słyszałam tylko jak wchodzi po schodach. W mojej głowie narodziła się kolejna myśl ucieczki, która zniknęła równie szybko jak się pojawiła. Wiedziałam, że i tak nic ona nie da, a nie chciałam jeszcze bardziej podpaść Harry’emu. W sumie to nie miałam nic do stracenia, jednak coś mi mówiło, abym tego nie robiła.  W ciszy dokończyłam śniadanie tępo wpatrując się w jeden punkt na ścianie. Z chwilowego transu wyrwał mnie zachrypnięty głos, na którego dźwięk podskoczyłam w miejscu. Byłam tak pogrążona w myślach, że nawet nie zauważyłam, kiedy zdążył wrócić.

- Przebierz się. Wyglądasz jak gówno. – Splunął, wyciągając w moją stronę jakieś ciuchy. – Łazienka jest na górze. Pierwsze drzwi po lewej. – Wzięłam od niego ubrania, po czym udałam się w wyznaczonym kierunku. Weszłam do pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi na klucz. Nie chciałam, aby Harry wszedł w momencie, gdy byłabym naga. Rzuciłam sukienkę gdzieś w kąt, po czym podeszłam do wiszącego nad umywalką lustra. Widok, który przed sobą ujrzałam był koszmarny. Wyglądałam okropnie. Rozmazany makijaż, podpuchnięte oczy i wielkie wory. Na policzku malował się lekko fioletowy siniak, a włosy były posklejane od krwi. Na nadgarstkach widniały sine odciski palców, które ewidentnie należały do Harry’ego. Takim wyglądem bez wątpienia przeraziłabym nie jednego człowieka, nic dziwnego, że nawet brunet nie chciał na mnie patrzyć. Wyglądałam jak siedem nieszczęść i tak też się czułam. Mojemu ciału dokuczał uporczywy ból w okolicach ud. Wciąż odczuwałam na sobie obrzydliwe ręce Nathana, zjeżdżające w najbardziej intymne zakamarki mojego ciała. Czułam się brudna. Jak nic niewarte gówno, którym zresztą byłam. Weszłam pod prysznic, odkręcając kurek z ciepłą wodą. Opuściłam głowę pozwalając gorącym kroplom zmoczyć włosy. Chciałam zmyć z siebie cały ten brud. Miałam nadzieję, że prysznic ukoi moje nerwy jednak na próżno.  Moje myśli cały czas kłębiły się wokół wczorajszego dnia. Nie byłam w stanie ich wymazać z pamięci choćby nie wiem jak bardzo się starała. Drżącymi stopami wyszłam z kabiny, wycierając mokre ciało ręcznikiem. Założyłam na siebie wcześniej przygotowane ubrania składające się z ciemnych dresów i czarnego t-shirtu. Koszulka była o trzy rozmiary za duża, przez co sięgała mi do połowy ud. Była przesiąknięta zapachem Harry’ego. Musiałam przyznać, że pachniał nieziemsko. Czuć było mieszankę nieznanych mi perfum i czegoś jeszcze, jednak nie mogłam zidentyfikować, co to było. Spojrzałam w lustro i mogłam przyznać, że wyglądałam o niebo lepiej niż parę chwil temu. Został tylko niewielki ślad na policzku, którego nie mogłam w żaden sposób zamaskować. W mojej głowie nasunęła się pewna myśl. Otworzyłam pierwszą szafkę z boku lustrując jej zawartość. W samym kącie leżał mały metalowy przedmiot. Wzięłam żyletkę między palce, wpatrując się w nią z wahaniem. Chwilę zastanawiałam się, co zrobić, jednak wszelkie moje wątpliwości rozwiały się, gdy przed oczami stanął mi obraz martwych rodziców. W sumie nie miałam nic do stracenia. Odcięłabym się raz na zawsze od pełnego cierpienia świata i zapomniała o wszystkich utrapieniach. Ciągle miałam przed sobą obrzydliwą twarz Nathana z szyderczym uśmieszkiem na twarzy i słowa Harry’ego odbijające się echem w mojej głowie. Po moich policzkach zaczęły płynąć słone łzy. Wszystkie dobre wspomnienia związane z moim ojcem okazały się fałszywe. Człowiek, którego kochałam ponad życie okazał się największym oszustem. Kłamstwem wyrządził mi największą z możliwych krzywd. Nie mogłam uwierzyć, że przez ten cały czas udawał. W ciągu dwóch tygodni moje życie zawaliło się niczym domek z kart. Straciłam nieodwracalnie osoby, które kochałam. Tak kochałam swojego ojca. Mimo iż nie był tym, za kogo go uważałam, nadal był dla mnie kimś ważnym. Pociągnęłam nosem, przykładając ostre narzędzie do delikatnej skóry nadgarstka, a następnie po nim przejeżdżając. Skrzywiłam się pod wpływem nagłego przypływu bólu, jednak to było nic w porównaniu z tym, co działo się w moim wnętrzu. Z uśmiechem patrzyłam na spływającą po mojej dłoni krew. Zrobiłam kolejne nacięcie i kolejne.

Za rodziców.

Za Nathana.

Za Harry’ego

Za wszystkie kłamstwa

Za śmierć.

Z mojej ręki intensywnie płynęła krew. Czułam nieprzyjemne szczypanie, jednak to zignorowałam. Potrzebowałam bólu. Potrzebowałam, choć na chwilę odciąć się od rzeczywistości. I udało się.

- Erin? – Usłyszałam głos dobiegający zza drzwi. Moje ciało zesztywniało. – Erin jesteś tam? – Nie odpowiedziałam. Nie miałam sił. - Otwórz te przeklęte drzwi albo sam to zrobię – krzyknął waląc w drewnianą powłokę. Moje oczy stopniowo się zamykały. Nie kontrolowałam już swoich ruchów. Opadłam bezwładnie na posadzkę uderzając o nią mocno głową. Słyszałam w tle głośny huk wyważanych drzwi, a następnie jak ktoś do mnie podbiega, wołając w moją stronę.

- Erin Obudź się! – Krzyczał odległy mi już głos – Nie tak miałaś zginąć – Zobaczyłam tylko zielone tęczówki wpatrujące się we mnie z przerażeniem, a potem nie było już nic. Ciemność ogarnęła mój umysł, tracąc całkowity z kontakt z rzeczywistością.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

___________________________________________________________________________________

Hej!

 Rozdział dodany nieco później niż był planowany, za co bardzo przepraszam. Mam nadzieje, że wam się podobał. Wyszedł nieco krótki, ale jestem z niego zadowolona. Spodziewaliście się takiego obrotu spraw? Jak myślicie, co zrobi Harry? Piszcie, co myślicie, każda opinia jest dla mnie ważna, z chęcią poczytam wasze komentarze :)

Jeśli chcecie być informowani o nowych rozdziałach wpiszcie swój nick z twittera w zakładce „Informowani”