Thirteen

Proszę, aby KAŻDY kto przeczyta ten rozdział skomentował. Chciałabym zobaczyć ile osób czyta tego bloga :)

Szłam ciemną leśną drogą. Wokół mnie nie było żadnej żywej duszy. Zewsząd otaczały mnie tylko drzewa, które w blasku księżyca rzucały przerażające cienie. Bałam się. W tle słychać było tylko odgłos mojego stąpania po runie leśnym. Było potwornie zimno, a ja miałam na sobie tylko krótką zwiewną sukienkę w kwiatowe wzory, która nie okrywała zbyt wiele mojego ciała. Potarłam rękami o ramiona, aby choć trochę się ogrzać, jednak to wszystko zdawało się na nic. Nieprzyjemne uczucie chłodu wciąż uparcie nie znikało przyprawiając mnie o gęsią skórkę. Zignorowałam na ile mogłam ten fakt podążając w dalszym ciągu przed siebie. Nie miałam pojęcia, dokąd zmierzam, ani tym bardziej jak się tu znalazłam. Co, jak co ale spacerowanie po lesie w środku nocy nie należało do moich ulubionych czynności. Na dodatek wokół mnie nie było żadnej żywej duszy, co znacznie potęgowało mój niepokój. Rozejrzałam się dookoła siebie mając nadzieję, że znajdę wyjście z tego okropnego miejsca. Nie zanosiło się jednak na to. Iglasta przestrzeń zdawała się nie mieć końca. Nagle w oddali coś przykuło moją uwagę. Ruszyłam w stronę tajemniczego obiektu postanawiając go sprawdzić. Z każdym krokiem moje serce przyśpieszało tępa by na końcu totalnie zamarło. Na jednej z grubych gałęzi drzewa bezwładnie zwisało ciało kobiety powieszone za szyję kawałkiem materiału, który był przesiąknięty krwią należącą najprawdopodobniej do ofiary. Momentalnie z moich ust wypadł pojedynczy pisk. Nie mogłam uwierzyć własnym oczom. Kto mógł zrobić coś tak okropnego? Jak można zabić człowieka w tak brutalny sposób? Coś w tej postaci wydawało mi się znajome. Taką samą koszulkę miała… Nancy. Nie! To nie może być ona! Przyjrzałam się bliżej postaci i rozpoznałam te same charakterystyczne łagodne rysy twarzy. Z moich oczu momentalnie zaczęły płynąć niekontrolowane łzy. Upadłam na mokrą ziemie zanosząc się głośnym szlochem.

- Dlaczego?! – Krzyknęłam – Dlaczego ktoś mi to robi? Dlaczego wszyscy, których kocham odchodzą? – Płakałam. Na co dzień jej uśmiechnięta twarz nie przedstawiała żadnych emocji. Jej ciało było pozbawione jakiegokolwiek życia. Serce, które kiedyś biło, było martwe. Nie żyła. Moja przyjaciółka nie żyła.

Nie mogłam uwierzyć, że w tak krótkim czasie straciłam niemal wszystkie osoby, na których mi zależało. Czułam jak moje serce rozpada się na milion drobnych kawałeczków. Wiedziałam, że już nikt ani nic nie może je posklejać w całość. Nic nie będzie takie same. Zostałam sama. Z nikim, kto by mnie kochał u boku. Nagle znienacka usłyszałam w tle jakiś szelest. Podniosłam się szybko do pionu rozglądając nerwowo na boki. W ciemności dostrzegłam postać wysokiego, dobrze zbudowanego mężczyzny. Stał tam i patrzył wprost na mnie z morderczym wyrazem twarzy, który mówił sam za siebie. Chwilę się we mnie wpatrywał, po czym zaczął zmierzać powoli w moim kierunku. Z każdym jego krokiem ja robiłam kolejne dwa do tyłu. W pewnym momencie gwałtownie potknęłam się o wystającą gałąź upadając tym samym całym ciężarem na ziemię. Nie wiele myśląc szybko się podniosłam, po czym rzuciłam się biegiem przed siebie. Nie liczyło się nic innego prócz ucieczki z tego okropnego miejsca i zgubienia tajemniczego chłopaka, który nie czekając na nic od razu ruszył za mną próbując mnie dopaść. Serce biło mi jak oszalałe. Bałam się, że mnie dogoni, a wtedy będzie już po mnie. Czułam jak moja krew przepływa przez tętnicę szyjną za sprawą wysiłku fizycznego. Obejrzałam się za siebie licząc na to zastanę tam tajemniczego chłopaka jednak nikogo tam nie było. Myślałam, że go zgubiłam, gdy nagle ni stąd ni zowąd wyrosła przede mną ceglana ściana. Skąd w środku lasu wzięła się do cholery ślepa uliczka? To nie jest do końca normalne. Zdyszana podparłam się jedną ręką o mur próbując unormować swój płytki oddech. Moje serce stanęło w miejscu, gdy poczułam na swoim karku czyjś ciepły oddech.

- Widzimy się kolejny raz – wychrypiał do mojego ucha. Natychmiastowo odwróciłam się w jego stronę by spotkać się z cwaniackim uśmieszkiem Harry’ego.

- Nie rób mi krzywdy. Proszę – błagałam, gdy łzy beztrosko spływały mi po twarzy

- Kochanie, zamierzam Ci zrobić coś o wiele gorszego.

Kątem oka zauważyłam jak sięga do tylniej kieszeni wyjmując z niej nóż. Moje oczy błagały go o litość, jednak jego wyrażały tylko kpinę.

- Wiesz… Ja zawsze dotrzymuję obietnic. – Wymamrotał do mojego ucha muskając lekko jego płatek wargami.

- Słodkich snów, kochanie – zaczęłam krzyczeć i wierzgać się, gdy przystawił zimne narzędzie do mojej szyi, po czym przejechał po niej ostrą końcówką tym samym podcinając mi gardło.

*

                Obudziłam się z głośnym krzykiem, cała zdyszana z trudem łapiąc powietrze. Moje ciało było oblane potem, a skóra mocno rozgrzana. Z ulgą westchnęłam, gdy zobaczyłam, że nie znajduję się już w ciemnej uliczce ani w żadnym strasznym lesie. A więc to tylko zły sen? Cholernie rzeczywisty sen. Był tak realny, że niemal czułam, gdy Harry podcinał mi gardło. W życiu nie miałam tak przerażającego koszmaru. Oczywiście miałam wcześniej podobne sny, ale nigdy nie kończyły się na mojej śmierci. Ten by tak realny. Wszystko, co się w nim działo… to było nie do opisania. W głębi duszy ogromnie dziękowałam, że to wszystko było tylko wytworem mojej wyobraźni. A więc Nancy żyje, ja jestem cała i wszystko jest tak jak być powinno. Choć nie do końca mogłabym się z tym zgodzić. Czułam każdy mięsień swojego ciała. Każdy ruch sprawiał, mi niesamowity ból. Szczególnie we znaki dała mi się głowa, która niemiłosiernie pulsowała. Przyłożyłam dłonie do skroni i zaczęłam je delikatnie masować opuszkami palców chcąc, choć odrobinę uśmierzyć swój ból, który z sekundy na sekundę stawał się nie do zniesienia. W mojej pamięci zaczęły się odtwarzać wszystkie wspomnienia, które zaczęły uderzać we mnie ze zdwojoną siłą. Przeniosłam szybko wzrok na swoją rękę, na której był... bandaż? Co do diabła? Tego się nie spodziewałam. Czy on… To wręcz nie dorzeczne. To nie w jego stylu. On nikomu nie pomaga. Mimo tak krótkiej znajomości zdążyłam się przekonać, że on nie zna słowa dobroć. Więc co skłoniło go do tego, że dla mnie zrobił wyjątek? To pytanie nieustannie błądziło mi w myślach. Desperacko chciałam znać odpowiedź na tą zagadkę i tylko jeden człowiek mógł na nią odpowiedzieć. Człowiek, którego cholernie się bałam.

Rozejrzałam się po pomieszczeniu i zauważyłam, że znajduję się w tym samym pokoju, co pierwszej nocy, gdy Harry mnie tu przywiózł, a raczej porwał, bo z własnej woli tu na pewno nie byłam. Od ostatniego razu właściwie nic się tu nie zmieniło. Ściany były pomalowane śnieżnobiałą farbą, idealnie kontrastującą się z meblami w odcieniu jasnego orzechu, które nadal stały w tym samym miejscu podobnie jak łóżko, na którym obecnie się znajdowałam i niewielka plazma leżąca na szklanym stoliku pod ścianą naprzeciwko łóżka. Podłoga była wyłożona panelami w odcieniu jasnego dębu, która idealnie wpasowała się w wystrój pokoju. Znajdowałam się w pomieszczeniu, w którym bałeś się cokolwiek dotknąć przed ewentualnym zniszczeniem. Meble jak i wszystko w tym domu wyglądało na niesamowicie drogie i luksusowe. Zastanawiałam się skąd Harry’ego było na to wszystko stać, chociaż w głębi duszy wiedziałam, że nie chce poznać prawdziwej odpowiedzi. Brunet nie wyglądał na człowieka, który miałby zwykłą pracę jak przeciętny człowiek na tej kuli ziemskiej. Spojrzałam na okno, za którym widocznie zaczęło się ściemniać. Musiałam być długo nieprzytomna skoro minęła cała doba albo i nawet więcej. Podniosłam się z łóżka, po czym leniwym krokiem podeszłam do okna wpatrując się w przestrzeń za szklaną powłoką dzielącą mnie od świata rzeczywistego. Czułam jak każdy stawiany krok był dla mnie nie lada wyzwaniem. Gdyby teraz przyszło mi uciekać na pewno nie miałabym żadnych szans, a Harry złapałby mnie po kilku minutach zanim zdołałabym się znacznie oddalić, jeśli w ogóle ruszyłabym się z miejsca. Byłam osłabiona i zastanawiałam się, jakim cudem stoję jeszcze na nogach. Spojrzałam za grubą szybę obserwując panoramę Londynu. Mimo iż znajdowałam się daleko od centrum nadal wiedziałam, że jestem w tym samym mieście. Poznawałam charakterystyczne kamieniczki, które tylko i wyłącznie można spotkać w Anglii. Zastanawiałam się tylko, czemu brunet nie wywiózł mnie do innego kraju lub chociażby miejscowości? Przecież tutaj w każdej chwili mogłaby mnie znaleźć policja lub któryś z moich znajomych. Chociaż w gruncie rzeczy w tej kryjówce niebyło żadnych wad. Jeszcze nikt mnie nie odnalazł i szczerze wątpię, aby to się wydarzyło w najbliższym czasie. Straciłam nadzieje na jakikolwiek ratunek. Byłam zdana tylko na łaskę Harry’ego, który traktował mnie jak śmiecia. Jeśli ktoś kiedykolwiek wcześniej powiedziałby, że tak potoczy się moje życie od razu bym go wyśmiała. Jednak teraz wcale niebyło mi do śmiechu. To nie był jakiś film tylko pieprzona rzeczywistość. Moje życie, które z dnia na dzień zmieniło się w koszmar, jakiego nigdy nie mogłabym sobie wyobrazić nawet w najstraszniejszych snach. To on był moim największym koszmarem.  To on zrujnował mi życie. To on sprawiał, że czułam się jak nikt. To on mnie zniszczył. On. Harry Styles – moja własna definicja strachu.

Nagle znienacka usłyszałam zbliżające się kroki w kierunku „mojego” pokoju. Z impetem wróciłam do łóżka, szczelnie przykrywając się ciepłą kołdrą, po czym zamknęłam oczy udając, że nadal śpię. Nie miałam najmniejszej ochoty na konfrontację z Harry’m. Wiedziałam, że kiedyś musiała ona nastąpić jednak nie byłam na to gotowa w tym momencie. Unikanie rozmowy było niezwykle dziecinne z mojej strony, jednakże ja naprawdę nie miałam w tej chwili na nią żadnych chęci ani siły. Dla mnie było na to zdecydowanie za wcześnie. Chociaż w gruncie rzeczy nigdy nie będę na nią gotowa i dobrze o tym wiedziałam. Ja po prostu się bałam. Bałam się, co może mi zrobić brunet. Do czego tym razem może się posunąć. Co jeśli przyszedł mnie zabić? Jeśli mój sen okazał się proroczy i chłopak idzie tu by właśnie poderżnąć mi gardło? Moja paranoja zdawała się pogłębiać z każdym zbliżającym się krokiem mężczyzny w stronę drzwi, które pod naciskiem jego ręki na klamkę ustąpiły dając wyraźny znak w postaci skrzypienia, iż nie jestem już sama. Po pomieszczeniu odbił się głuchy odgłos stąpania, które po chwili zamilkło. W tle słychać było tylko przyspieszone bicie mojego serca. Bałam się, że chłopak także je usłyszy. Czułam na sobie jego palący wzrok. Modliłam się w duchu, aby poszedł sobie jak gdyby nigdy nic, jednak Bóg ma mnie najwyraźniej głęboko gdzieś.

- Możesz już przestać udawać, że śpisz – Usłyszałam zachrypnięty głos. Niechętnie otworzyłam powieki spotykając się z ostrym spojrzeniem Styles’a. Mężczyzna usiadł obok mnie na łóżku. Wpatrywał się z uśmieszkiem w moją twarz, po czym przejechał palcem wskazującym po szramie na moim policzku. Z moich ust wydostało się ciche syknięcie spowodowane nagłym bólem. Kompletnie zapomniałam o tej ranie, która wciąż była świeża tak jak i wspomnienia. Nawet nie chciałam teraz spoglądać w lustro. Bałam się, że nie zobaczę już siebie tylko kompletnie inną osobę. Z twarzy bruneta wciąż nie znikał uśmiech. Był zadowolony ze szkód, jakie mi wyrządził. Co za pieprzony psychol.

- Jak się czujesz, kochanie? – Spytał i mogłam wyczuć w jego głosie udawaną troskę.

- Od kiedy interesujesz się tym jak się czuję?

- Od teraz – Przewróciłam oczami na jego odpowiedź.

- Dlaczego mnie nie zabijesz tylko się mną bawisz? – Spytałam.

- Kto powiedział, że Cię nie zabiję – uśmiechnął się cwaniacko zbijając mnie z tropu. Nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Kompletnie mnie zatkało. Patrzyłam tylko z rozdziawionymi ustami na jego twarz, z której wciąż nie znikał uśmiech. Był widocznie usatysfakcjonowany moją rekcją, której z pewnością dokładnie takiej się spodziewał. Nagle wstał z łóżka, po czym podszedł do szafy, przy której leżała ciemna, granatowa torba. Wziął ją do rąk, a następnie wrócił z powrotem podając mi ją.

- Co to jest? – Spytałam zdziwiona.

- Twoje ubrania – odparł najzwyczajniej w świecie.

- Ale jak to … skąd ty je…

- Byłem u ciebie w domu, kiedy spałaś i je tu przywiozłem – urwał mi w połowie zdania.

- Tak na marginesie znalazłem parę ciekawych rzeczy – odpiął torbę, po czym wyjął z niej czarne koronkowe stringi.

- Oddaj! – Krzyknęłam, kiedy zaczął się nimi bawić. Na jego twarzy pojawił się bezczelny uśmiech.

- Nie wiedziałem, że kolekcjonujesz taką bieliznę – zaśmiał się

- Oddawaj to moje! – Wstałam z łóżka próbując wyrwać mu swoją własność. Chłopak z burzą loków na głowie podniósł moją bieliznę tak abym nie mogła jej dosięgnąć. Zaczęłam skakać wokół niego próbując zdobyć to, co do mnie należy, ale bezskutecznie. Harry’ego widocznie bawiła zaistniała sytuacja, ale mi bynajmniej nie było do śmiechu. W pewnym momencie ciało chłopaka gwałtownie upadło na łóżko a ja poleciałam razem z nim spadając na jego klatkę piersiową.

- Wiedziałem, że lecisz na mnie, ale nie myślałem, że aż tak bardzo – wychrypiał uśmiechając się łobuzersko. Chciałam wstać, ale złapał mnie za nadgarstki przyciągając z powrotem do sobie. Wpatrywałam się szeroko otwartymi oczami w jego szmaragdowe tęczówki. Nie wiedziałam, co chciał zrobić. Byłam kompletnie zdezorientowana jego zachowaniem. Przez chwilę trwaliśmy w uścisku. Żadne z nas nic nie zrobiło. Wpatrywaliśmy się w siebie jak zahipnotyzowani. Brunet przybliżył znacznie swoją twarz do mojej. Kiedy nasze usta miały się spotkać nagle rozbrzmiał dźwięk telefonu komórkowego, który przerwał naszą chwilę. Chłopak zaklął pod nosem, po czym wyjął z kieszeni źródło hałasu i odebrał połączenie nie fatygując się nawet by sprawdzić, kto dzwoni.

- Czego – warknął do słuchawki. Powoli zeszłam z jego ciała usadawiając się obok na łóżku. Mężczyzna wstał, po czym ruszył w stronę drzwi oddalając się ode mnie.

- Lepiej abyś miał dobry powód, żeby mi przerywać – usłyszałam, po czym zniknął za drewnianą framugą. Co to było? Czy ja właśnie prawie całowałam się ze Styles’em? Nie mogłam uwierzyć, że jestem aż na tyle głupia. Jednak to, co było między nami w tej chwili. To było niesamowite, a zarazem dziwne. Nie wiedziałam jak miałam na to zareagować. To wszystko działo się zbyt szybko. Jestem pewna, że moi rodzice właśnie przewracają się w grobach widząc, jaka jestem nieodpowiedzialna. Usłyszałam jak Harry zakańcza rozmowę, a chwilę później stał już w pokoju grzebiąc w torbie z moimi ubraniami i wyciągając z niej czarną ołówkową sukienkę bez ramiączek.

- Myślę, że powinnaś to założyć – powiedział uśmiechając się tajemniczo.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

_____________________________________ 

Witam :) Na samym początku chciałam was przeprosić, ale rozdział był pisany kompletnie bez weny. Przepraszam jeśli was zawiodłam.

Pierwszą ważną sprawą jest to, że utworzyłam konta na asku bohaterom. Jeśli macie jakieś pytania do Harry’ego bądź Erin, śmiało je zadawajcie

Ask Harry’ego: http://ask.fm/UnmaskedStyles

Ask Erin: http://ask.fm/Erin_Carter

Proszę, aby każdy kto zmienił swoją nazwę na twitterze, a chce być nadal informowany o nowych rozdziałach powiadomił mnie o tym.