Eleven

Jego ręce były praktycznie wszędzie. Nachalnie obmacywał moje ciało dopóki nie zatrzymał się na zapięciu od biustonosza. Momentalnie moje ciało zesztywniało, a umysł wrócił do rzeczywistości.

- Zatrzymaj się – powiedziałam między urywanymi oddechami, jednak nie doczekałam się żadnej reakcji z jego strony. Dalej zachłannie całował skórę mojej szyi, ssąc i przygryzając ją na zmianę. Jego ręka błądziła po moich plecach bawiąc się zapięciem od stanika.

- Harry zostaw mnie do cholery jasnej – krzyknęłam odpychając go od siebie. Chłopak uniósł brwi w zdziwieniu przyglądając mi się w zdezorientowaniu. Jego oddech był nierównomierny tak samo jak mój.

- Coś nie tak? – Spytał dokładnie lustrując moją twarz.

- Nie możemy tego zrobić. Oboje wiemy, że to złe – wydyszałam oczekując jego odpowiedzi.

- Jakoś nie myślałaś o tym pięć minut wcześniej, kiedy postanowiłaś się ze mną lizać – splunął

- Słucham?! – Wykrzyczałam w niedowierzaniu. - To ty najpierw kazałeś mi się rozebrać, a potem się do mnie przyssałeś

- Mogłaś mnie odepchnąć, ale tego nie zrobiłaś, więc ewidentnie podobało Ci się to, co robiłem. Nie próbuj nawet temu zaprzeczać, bo i tak Ci nie uwierzę. Lecisz na mnie, skarbie – wychrypiał ostatnie zdanie do mojego ucha. Cholera miał racje. Miał cholerną rację. Podobało mi się, ale to nie znaczy, że mam mu się do tego przyznać. Czasem jego bezpośredniość naprawdę zbijała mnie z tropu. Najgorsze było to, że miał rację. Leciałam na niego, jak to wcześniej ujął. Faktem było, że ten chłopak niesamowicie mnie pociągał, ale wygląd to nie wszystko, prawda? Nigdy nie planowałam stracić dziewictwa z osobą, której nie kocham, a co więcej, której wręcz nienawidzę. Tak, nienawidziłam Harry’ego. Nienawidziłam go za wszystko, co w moim życiu wyrządził i mogę przyznać się bez bicia, że nie było to absolutnie nic dobrego. W pewnym sensie czułam od niego podobny stosunek, co do mnie. Tylko u niego występował on ze zdwojoną siłą. Nie próbował się kryć z uczuciami. Wręcz przeciwnie. Na każdym kroku udowadniał i pokazywał, kto tu rządzi. Traktował mnie jak śmiecia, którym niech zgadnę jestem. Przez tego człowieka straciłam poczucie własnej wartości. Czułam się jak nic nie warte gówno, którego nikt nie kocha. W najgorszych chwilach swojego życia zastanawiałam się gdzie są moi przyjaciele? Gdzie jest Emily? Gdzie Nancy i Chad? Gdzie byli ludzie, w których pokładałam największe nadzieje, gdy najbardziej ich potrzebowałam? Harry miał racje. Miał pieprzoną racje, co do wszystkiego. Jestem żałosna myśląc, że jest inaczej.

- Chyba śnisz! Jesteś aż na tyle głupi, aby myśleć, że ktokolwiek na Ciebie leci? – Powiedziałam z pogardą. Jego oczy znacznie pociemniały na moje ostatnie zdanie. Właśnie dotarło do mnie, że moje słowa były ogromnym błędem, który będę gorzko żałować. Czemu czasem nie mogę się po prostu zamknąć? Ostatnia podobna do tej sytuacja nie skończyła się dla mnie dobrze. Bałam się, że tym razem może skończyć się na czymś o wiele gorszym niż tylko uderzeniem o ścianę i siniakach. W końcu ten człowiek jest nieobliczalny! Kto wie, co mógłby mi zrobić. Widziałam jak odlicza w myślach do dziesięciu przymykając lekko powieki w celu uspokojenia się, co mu najwidoczniej się udało.

- To już nie mój problem, że tak myślisz. A teraz pozwól, że dokończę to, co zacząłem – odparł nadzwyczaj spokojnym głosem. Jego rozgrzane usta ponownie wylądowały na moich zachłannie je całując. Każdy jego ruch był znacznie gwałtowniejszy i ostrzejszy od poprzednich. Wiedziałam, że zdenerwowałam go swoimi słowami. Teraz musiałam zapłacić za swój niewyparzony język. Zaczęłam go odpychać od siebie i wiercić się pod jego ciałem, ale to nic nie dało. Usłyszałam tylko z jego ust pojedynczy śmiech. Super! A więc jeszcze go to bawi? Co w tym śmiesznego? Chyba nigdy nie zrozumiem tego człowieka. Jedną ręką pieścił moją pierś, podczas, gdy drugą zjeżdżał coraz niżej zatrzymując się na czarnych koronkowych majtkach. Przejechał palcem po mojej kobiecości powodując fale przyjemnego uczucia rozchodzącego się po moim podbrzuszu. Z moich ust wydobył się mimowolny jęk rozkoszy. Na ustach bruneta pojawił się lekki uśmiech.

- A jednak – szepnął do mojego ucha przygryzając jego płatek. Nie byłam w stanie nic odpowiedzieć. Wiedziałam, że miał racje, mimo to nie mogłam mu pozwolić, aby tak po prostu mnie wykorzystał. Próbowałam się wyswobodzić spod jego ciała, lecz wszystkie moje starania zdawały się na nic. Wręcz przeciwnie. Nakręcały go jeszcze bardziej do dalszego działania. W końcu wyczerpana ciągłym szamotaniem zaprzestałam jakichkolwiek prób uwolnienia się od niego poddając się całkowicie jego woli. Nie pozostało mi nic innego jak tylko modlić się o jakikolwiek cud, który miałby mnie teraz uratować. Jego usta obdarowywały pocałunkami całe moje ciało powodując fale przyjemnych dreszczy. Nie chciałam tej rozkoszy. Nie od niego. Nie tak wyobrażałam sobie swój pierwszy raz. Chciałam go przeżyć z kimś, kogo bym naprawdę kochała, a nie z człowiekiem, który chce mnie zgwałcić, a potem zabić. No właśnie. Wróćmy do tego, że właśnie leże pół naga i całkowicie bezbronna pod mordercą moich własnych rodziców. Czy mogłoby być gorzej?  Czuję się jakbym ich zdradziła. Zawiodła ich na całej linii mety. Nie tak Cię wychowaliśmy. Rozbrzmiał echem w mojej głowie głos moich rodziców. Dbali o mnie, starali się, aby żyło mi się jak najlepiej. Byli przy każdej chwili mojego życia, wspierali mnie. A jak się im odwdzięczam? Lądując w łóżku z ich własnym zabójcom? Czułam odrazę do samej siebie. Jak mogłam pozwolić, aby to zaszło tak daleko? Jak w ogóle mogłam pozwolić by do czegokolwiek doszło? Brzydziłam się sobą i nic nie mogłam poradzić na to, że poczucie winy brało górę nad moim ciałem. Jego ręce chwyciły skrawek mojej koronkowej bielizny. W momencie, gdy miał je pociągnąć w dół, a ja straciłam całkowitą nadzieję na jakikolwiek ratunek, po domu rozbrzmiał wybawczy dźwięk dzwonka do drzwi. Na moje ciało spadła fala ulgi. W głębi duszy dziękowałam, kiedy Harry zaprzestał swoim wcześniejszym poczynaniom.

- Kurwa – przeklął pod nosem, zamykając oczy we frustracji. Był widocznie zirytowany tym, że ktoś mu przeszkodził. Chociaż bynajmniej nie ja. Byłam wstanie całować po stopach tego, kto właśnie stał przed frontowymi drzwiami. Brunet zszedł ze mnie podchodząc do mahoniowej komody a następnie wyciągając z niej jakieś ciuchy.

- Ubieraj się – rozkazał szorstko, sam zakładając na siebie szare dresy i białą podkoszulkę. Po raz kolejny rozbrzmiał dzwonek do drzwi sygnalizując wyraźnie zniecierpliwionego przybysza. Chłopak ruszył w stronę wyjścia, jednak za nim zniknął za drewnianą framugą odwrócił się przodem do mnie rzucając mi spojrzenie.

- Dokończymy to później – wychrypiał puszczając mi oczko a następnie zniknął za drzwiami zostawiając mnie w całkowitym osłupieniu. Wstałam szybko z łóżka zbierając z podłogi leżącą koszulkę Harry’ego, a następnie wkładając ją na siebie. Podeszłam do komody, z której wcześniej brunet wyjął ubrania, a następnie otworzyłam pierwszą szufladę przeszukując jej zawartość w poszukiwaniu czegoś, co mogłabym użyć, jako spodni. Nie zamierzałam cały czas chodzić w samej koszulce sięgającej mi zaledwie do połowy ud. Nie chciałam dać mu kolejnej satysfakcji. W pewnym momencie moja ręka natknęła się na coś twardego. Zdziwiona odsunęłam kawałek granatowej bawełnianej koszulki ukazując tym samym czarny metalowy przedmiot. Pistolet. Co on tu robił? Nie mogłam uwierzyć, że przez cały czas on tu był. Przecież Harry mógł mnie w każdej chwili zabić! Co jeśli jest tu tego więcej? Ta myśl doprowadzała mnie do zimnego potu na mojej skórze. Zresztą, czego ja się spodziewałam? To dom mordercy, a nie ciasteczkowego potwora. To raczej mało prawdopodobne, aby jego dom był przyozdobiony przepięknymi pelargoniami a w powietrzu unosił się zapach owocowego olejku eterycznego. Czym prędzej schowałam broń na swoje miejsce, po czym wzięłam pierwsze lepsze dresy a następnie założyłam je na siebie ciasno zawiązując je wokół pasa tak, aby nie spadły mi z bioder. Ubrania Harry’ego były o wiele dla mnie za duże, jednak nie miałam większego wyboru, gdyż wszystkie moje rzeczy zostały w domu rodziców. Byłam taka głupia zgadzając się pójść na tą cholerną imprezę. Gdybym tego nie zrobiła siedziałabym teraz zapewne w domowym zaciszu, opatulona po samą szyję ciepłym kocem oglądając kolejny odcinek Plotkary. Nie marzyłam o niczym innym jak o cofnięciu czasu oraz możliwości znajdowania się w bezpiecznym domu, nie obawiając się, że następnego dnia mogę być już martwa. Podeszłam do łóżka, a następnie opadłam na nie plecami całym swoim ciężarem.  Zaczęłam tępo wpatrywać się w sufit nie mając nic ciekawszego do roboty. Harry dość długo nie wracał, jednak nie zmartwiło mnie to zbytnio. Może, postanowił odwiedzić go któryś ze znajomych? Zaśmiałam się mimowolnie na to zdanie w myślach. Jak ktoś taki w ogóle mógł mieć jakichkolwiek przyjaciół? To było wręcz niedorzeczne. Fakt zapomniałam jeszcze o tym, że na świecie jest jeszcze dużo takich samych ludzi jak on. Lubiących zadawać innym ból. Przez chwilę zrobiło się dziwnie cicho. Ta cisza była wręcz niepokojąca. Postanowiłam zejść na dół i sprawdzić, kto co się dzieje. Zeskoczyłam z łóżka, po czym wyszłam z pokoju schodząc schodami w dół do salonu. Zatrzymałam się w połowie widząc dość dziwną i nietypową sytuację. Plecami do mnie stał nieznajomy mi mężczyzna mierzący pistoletem prosto w Harry’ego. Nigdy nie wyobrażałam sobie go w takiej sytuacji. Zawsze to on był tym, który zabija a nie ofiarą. Wygląda na to, że role się odwróciły. Nie wiedziałam tylko czy mam się cieszyć z tego powodu czy płakać? Zielonooki brunet był całkowicie bezbronny a jego ręce były uniesione w geście obronnym. Nie zdołałam nic usłyszeć z ich rozmowy, ale to wystarczyło bym zrozumiała całą sytuację. Niewiele myśląc odwróciłam się na pięcie spinając się z powrotem po schodach, a następnie wchodząc do pokoju bruneta. Podeszłam szybkim krokiem do komody, po czym wyjęłam z niej czarny metalowy przedmiot. Chwilę wpatrywałam się w rewolwer nie będąc pewna czy dobrze postępuję. Z jednej strony strach o Harry’ego a z drugiej chęć zemsty. Dlaczego w ogóle się o niego bałam? Kompletnie siebie nie rozumiałam. Przecież chciałam, aby dopadła go sprawiedliwość za śmierć moich rodziców. Właśnie nadarzyła się taka okazja, a ja chcę stawać w jego obronie. Co ze mną nie tak? Jakaś cząstka mnie nie chciała, aby umierał. Chciała, aby został tu ze mną. Nie miałam pojęcia, co mną kierowało. Przecież go nienawidziłam. Prawda? Chciałam sobie to wmówić, jednak serce podpowiadało mi, co innego. Rzuciłam się pędem w stronę schodów modląc się w duszy, aby nie było jeszcze za późno. Kurwa Erin. Przecież nie słyszałaś strzału. Odezwał się głosik w mojej głowie. Podeszłam cichym krokiem w stronę salonu, po czym stanęłam za plecami napastnika. Nieznajomy mężczyzna nawet nie zorientował się o mojej obecności. Podniosłam wzrok na Harry’ego, a nasze spojrzenia na moment się spotkały. Jego twarz była kompletnie pozbawiona emocji. Tak jakby w ogóle się nie przejmował tym, że właśnie jakiś facet chce go zabić.

- Masz jakieś ostatnie życzenie przed śmiercią? – Odezwał się gruby szorstki głos przede mną. Wzrok chłopaka z powrotem powędrował na nieznajomego.

- Pierdol się – splunął z obrzydzeniem.

- Z przyjemnością, ale najpierw Cię zabiję – zaśmiał się gardłowo, po czym podniósł wyżej pistolet mierząc prosto w klatkę piersiową bruneta stojącego przed nim – Żegnaj Harry – Nie wiele myśląc uniosłam rewolwer w górę celując prosto w plecy napastnika. Chwilę walczyłam z samą sobą nie wiedząc, co zrobić. A co jeśli ten człowiek był ostatnią deską mojego ratunku? Nie, Erin nie bądź śmieszna. Ten człowiek nie wyglądał nawet w najmniejszym stopniu jakby miał Ci pomóc. Wydawał się jeszcze straszniejszy od Harry’ego. Idealnie wygolona głowa, liczne blizny oraz ręce w całości pokryte tatuażami. Trudno było znaleźć, choć malutki skrawek skóry niezamalowanego czarnym tuszem. Nadmiar adrenaliny w moich żyłach sprawił, że pociągnęłam lekko za spust a broń wystrzeliła.

 CZYTASZ = KOMENTUJESZ

_____________________________________________ 

Przepraszam was kolejny raz że tak długo nie dodawałam rozdziału, ale miała, bardzo dużo na głowie. Jestem w technikum i ostatnio mam dużo nauki i po prostu nie mogłam znaleźć wolnego czasu na pisanie. Ale niedługo będę miała ferie i postaram się częściej dodawać. Mam nadzieje że jeszcze nie zrezygnowaliście  z mojego bloga, a tym którzy wytrwale czekali na ten rozdział bardzo dziękuję. Nawet nie wiecie co bym bez was zrobiła. Zapewne nie byłoby bez was tego opowiadania i dawno straciłabym chęci do pisania. Chciałam podziękować za wszystkie komentarze pod poprzednimi postami. Nawet nie wiecie jak bardzo one motywują. Dziękuję wam za to że jesteście. Pozdrawiam i do następnego.

PS. Przepraszam za błędy!