Fifteen

                - Chad? – Spytałam niedowierzając własnym oczom. Co do cholery robił mój przyjaciel w tym klubie w dodatku ze Styles’em?

- Erin? Co ty tu robisz? – Na jego twarzy widoczne było zaskoczenie. Po jego reakcji mogłam wywnioskować, że nie spodziewał się tu mnie. Cóż ja jego też nie.

- Mogłabym Ciebie spytać o to samo… - odparłam mrużąc oczy. Przez chwilę mierzyłam go podejrzliwym wzrokiem, aż w końcu nie wytrzymałam i rzuciłam się w jego ramiona – Nawet nie wiesz Chad jak się za tobą stęskniłam – wyszeptałam chowając twarz w zagłębie jego szyi. Mimowolnie się uśmiechnęłam, gdy do moich nozdrzy dotarł znajomy zapach perfum chłopaka. Nie mogłam uwierzyć, że on tu jest. Nie zdawałam sobie nawet sprawy z tego jak bardzo mi go brakowało.

- Spokojnie – zaśmiał się mężczyzna zaskoczony moją nagłą reakcją przytulając mnie do siebie mocniej. Myślę, że spokojnie mogłabym go już tak nazwać. W żadnym stopniu nie przypominał chłopca. Jego ciało było dobrze zbudowane. Przez cienką białą koszulkę mogłam wyczuć jego napięte mięśnie, którymi mnie obejmował, jednak w niczym nie mogły dorównać Harry’emu. – Nic Ci nie jest? Wszystko w porządku? – Zaczął mnie bombardować pytaniami, gdy tylko odsunęliśmy się od siebie.

- Jak widać nadal żyję – zażartowałam, choć i tak nie było w tym nic śmiesznego. Bynajmniej nie dla mnie.

- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że Cię widzę. Martwiliśmy się wszyscy o Ciebie.

- Z pewnością ty najbardziej – odparł z kpiną Harry zwracając na siebie naszą uwagę.

- Co? Skąd wy się w ogóle znacie?

- Widzisz Erin ten oto twój przyjaciel – zaczął ignorując moje wcześniejsze pytanie. Chad przez cały czas patrzył na niego błagalnym wzrokiem jakby prosząc, aby nic nie mówił. Na ustach bruneta pojawił się złośliwy uśmiech. Co tu się do diabła dzieje? – Sprzedał mi Cię.

- Słucham?! O czym ty do cholery mówisz?

- Powiedział mi wszystko o tobie. Między innymi to, że będziesz wtedy na imprezie i twój plan zajęć, dzięki czemu znalazłem Cię wtedy pod szkołą, jednak przeszkodziła mi ta blond suka. Jak jej było? – Udał, że się chwilę zastanawia. – Nancy? Mam rację? – Jego uśmiech rósł z każdym wypowiedzianym słowem. Wiedział, że to mnie zrani i był tego absolutnie świadom. -  A to wszystko za 5 tysięcy funtów. Zrobiłem dobry interes, nie sądzisz?

- Powiedz, że to nie prawda - popatrzyłam z niedowierzaniem na Chad’a doszukując się jakiegokolwiek potwierdzenia, że to, co przed chwilą usłyszałam było jedynie stekiem bzdur wyssanych z palca, jednak niczego takiego się nie otrzymałam prócz błagalnego spojrzenia chłopaka.

- Erin ja… - zaczął jednak niemal od razu mu przerwałam.

- Nie dotykaj mnie! – Odsunęłam się odruchowo, gdy próbował dotknąć mojego ramienia – Nie wierzę. Po prostu nie wierzę Jak mogłeś to zrobić? Ufałam Ci! Myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi

- Bo tak jest!

- Nie. Przyjaciel nigdy by nie zrobił takiego świństwa.

- Nie chciałem. Ja naprawdę nie chciałem – pociągnął nerwowo za końcówki swoich włosów.

- Nie chciałeś? Takie jest twoje wytłumaczenie? Jesteś śmieszny – splunęłam z pogardą w głosie.

- Nie miałem innego wyjścia, musiałem spłacić dług.

- Zawsze jest jakieś wyjście z sytuacji. Ty po prostu wybrałeś tą łatwiejszą. – Czułam jak atmosfera między nami gwałtownie staje się napięta.

- Wysłuchaj, chociaż całej mojej wersji!

- Tu nie ma, czego słuchać Chad. Wszystko jest jasne. Sprzedałeś mnie. Sprzedałeś za 5 tysięcy. Nie spodziewałam się tego po tobie, myślałam, że stać Cię na więcej niż tylko to.

- Ty myślisz, że to było dla mnie proste? Mylisz się.

- To już nie ważne. Za późno. Już rozumiem, czemu tak nalegałeś, abym przyszła do Ciebie na tą cholerną imprezę.

- Erin… Przepraszam ja… – podszedł do mnie jednak zrobiłam kilka kroków do tyłu chcąc być od niego jak najdalej.

- Nie kończ. Po prostu nie kończ! Nie chcę Cię słuchać! Nie chcę Cię nawet widzieć! Nigdy więcej się do mnie nie odzywaj! Ufałam Ci. Naprawdę Ci ufałam, a ty bez żadnego wahania popchnąłeś mnie w ręce tego mordercy – wskazałam na Harry’ego, który przyglądał się z małym uśmieszkiem całej wymianie zdań między mną, a chłopakiem. – Brzydzę się Tobą – splunęłam ze wstrętem i jak najszybciej odeszłam. Zamiast wrócić do loży skierowałam się z powrotem do toalety. Nie czułam się gotowa, aby stawić czoło przyjaciołom Harry’ego. Nie w tym stanie. Musiałam na chwilkę ochłonąć i przemyśleć kilka spraw. Z impetem weszłam do pomieszczenia wykafelkowanego białymi płytkami, po czym podeszłam do jednej z kilku wolnych umywalek, nad którymi wisiało jedno wielkie lustro. Podparłszy ręce o jej blat spuściłam głowę w dół głęboko oddychając. Nie miałam nawet siły by uronić, choć jedną łzę. Zdawało się, że wszystkie możliwe już dawno wypłakałam. Udawałam na zewnątrz silną, gdy tak naprawdę w środku byłam jedną wielką ruiną. Jak mogłam kiedykolwiek nazwać, Chad’a swoim przyjacielem? On nawet nie zasługiwał nigdy na to miano. Jak mógł mi to zrobić? Przez niego moje życie zamieniło się w koszmar. Nigdy nie spodziewałabym się po nim takiej rzeczy. Zawiódł mnie na całej linii mety. Słowa Harry’ego ciągle odbijały się echem w mojej głowie. Jak mógł mnie wydać dla jakiś gówno wartych pieniędzy? Czy był aż tak zdesperowany by posunąć się do czegoś takiego? Chciałam sobie wmówić, że nie, ale samo jego zachowanie mówiło za siebie. Był winny. Nic go nie usprawiedliwiało. Nigdy nie wybaczę mu tego, co zrobił. To było wprost niewybaczalne. Dla mnie Chad Ritcher nie żyje. Umarł wraz z poznaniem przeze mnie prawdy. Chyba nigdy nie zrozumiem tego jak postąpił. Dług nie jest wytłumaczeniem. Przyjaciół się nie sprzedaje, a on właśnie to zrobił. Spodziewałam się wszystkiego prócz tego. W jednej chwili ogromnie żałowałam tego, że gdziekolwiek dziś wyszłam. Mogłam zostać w domu, jednak byłam świadoma tego, że Harry by mnie samej nie zostawił. Naprawdę rzadko zostawiał mnie kiedykolwiek samą. Wychodził tylko, gdy miał faktycznie ważną sprawę do załatwienia. Szczerze to nie chcę wiedzieć, co kryje się za tymi ważnymi sprawami. Przypuszczałam kolejne morderstwa, rozboje czy kradzieże… w sumie spodziewałam się wszystkiego. Nic nie mogło mnie już zaskoczyć.

W jednej chwili zostałam kompletnie sama. Nie wiedziałam, komu mogłam ufać. Jedna osoba już mnie zawiodła. Co jeśli Nancy też jest w to zamieszana? Nie, Erin. Popadasz w paranoje. Nancy nigdy by czegoś takiego nie zrobiła. Znam ją od dzieciństwa i wiem, że nie byłaby do czegoś takiego zdolna. To kompletnie nie w jej stylu. Uspokoiwszy swoje emocje odwróciłam się w stronę wyjścia. Podskoczyłam przestraszona, gdy mój wzrok napotkał Harry’ego opierającego się o framugę drzwi.

- W porządku? – W jego głosie mogłam wyczuć nutkę troskliwości, lecz mogłam się zwyczajnie mylić.

- Nie. Nic nie jest w porządku! Właśnie się dowiedziałam, że mój przyjaciel mnie sprzedał! Jak mam się czuć? Mam być szczęśliwa z tego powodu?

- Przykro mi

- Przykro Ci? – Zakpiłam – To wszystko twoja wina! – Podeszłam bliżej by móc spojrzeć mu prosto w oczy – To ty go do tego namówiłeś – złość, która opanowała w tej chwili moje ciało była nie do pojęcia.

- Mógł odmówić, ale tego nie zrobił. Co więcej bez wahania przyjął moją propozycje. Widocznie nic dla niego nie znaczyłaś – uśmiechnął się złośliwie.

- Jak śmiesz tak mówić?! Nic o mnie nie wiesz! To ty jesteś przyczyną tego wszystkiego! To ty zabiłeś moich rodziców, porwałeś mnie, a potem pociąłeś mi twarz i rękę. Jesteś pieprzonym psycholem! – Splunęłam prosto w jego twarz. Gdyby nie alkohol płynący w moich żyłach nigdy nie odważyłabym się wypowiedzieć na głos tych słów. Nagle poczułam jak dłoń Harry’ego z zawrotną siłą ląduje na moim policzku powodując, że moja głowa gwałtownie odchyliła się do tyłu pod wpływem silnego uderzenia. Momentalnie złapałam się za piekące miejsce a w moich oczach zaczęły gromadzić się łzy spowodowane nagłym bólem. Nie zdążyłam nawet zareagować, gdy zostałam popchnięta na lodowatą ścianę przygwożdżona ciałem mężczyzny, który złapał mnie mocno za gardło powodując tym samym, że zaczęło brakować mi powietrza.

- Powiedz jeszcze jedno słowo dziwko, a przysięgam, że skończysz trzy metry pod ziemią – warknął. Jego oczy były niemal czarne, kompletnie nie przypominał tego Harry’ego sprzed kilku minut.

- Puść mnie, jesteś nienormalny! – Zaczęłam się wyrywać.

- Przykro mi, ale to nie ja mam popieprzonego znajomego. Nie moja wina, że nic dla niego nie znaczysz. Jesteś tylko zwykłą dziwką, której nikt nie chce.

- Kłamiesz – wydusiłam z siebie próbując złapać oddech.

- Czyżby? Czy gdybym kłamał Chad by mi Cię wydał? Współczuję twoim rodzicom, że musieli wychować takiego bachora jak ty.

- Przestań. – Z moich oczu momentalnie zaczęły płynąć słone łzy za sprawą dotkliwych słów wypowiedzianych w moją stronę, które działały na mnie jak stos igieł wbijanych w moje serce.

- Mała, biedna Erin będzie znowu płakać? – Zakpił zbyt przesłodzonym głosem. W jego oczach mogłam dostrzec pogardę skierowaną w moją stronę.

- P..puść mnie p…proszę – zaczęłam się dusić pod wpływem braku świeżego powietrza. Moje gardło zaczęło niesamowicie piec, było niczym ogień na pustkowiu. Z moich ust wydostała się seria kaszlnięć i chrząknięć, które dodatkowo doprawiały moje już i tak podrażnione gardło. Nagle poczułam jak śmiercionośny uścisk wokół mojej szyi zelżał sprawiając tym samym, że znów mogłam zaczerpnąć powietrza.

- Następnym razem przemyśl głęboko coś za nim to powiesz na głos – warknął i tak po prostu jak gdyby nigdy nic wyszedł zostawiając mnie w kompletnej dezorientacji. Wzięłam kilka głębokich wdechów zanim mój oddech do końca się unormował. Co właściwie się stało przed chwilą? Położyłam delikatnie rękę w miejscu gdzie była wcześniej dłoń Harry’ego. Czułam się okropnie. Całe moje wnętrzności paliły i czułam suchość w gardle, która była wręcz nie do zniesienia. Byłam w totalnej rozsypce i właśnie to zobaczyłam, gdy podeszłam do lustra. Oczy miałam podpuchnięte od płaczu, a tusz był kompletnie rozmazany pozostawiając czarne smugi na mojej twarzy. Wzięłam kawałek ręcznika papierowego ówcześnie zwilżając go wodą, po czym zaczęłam delikatnie wycierać pozostałości po rozmazanym makijażu. Gdy już udało mi się doprowadzić do normalnego stanu wzięłam głęboki oddech i wróciłam z powrotem do loży. Przy stole był tylko Harry, James i Jake, który gdy tylko mnie zobaczył zaczął posyłać uśmiech w moją stronę.

- Gdzie reszta? – Spytałam bruneta o karmelowych włosach.

- Amanda i Travis postanowili wrócić wcześniej do domu, a Naomi i Mike powinni być gdzieś w tłumie. A Chris jest tam – wskazał na chłopaka obściskującego się z jakąś tlenioną blondynką. Na sam widok mój organizm wywołał odruch wymiotny, który z trudem powstrzymałam. Nie chcąc dłużej patrzyć odwróciłam wzrok w kierunku uśmiechającego się od ucha do ucha Jake’a.

- A ty, co się tak szczerzysz? – Warknął Harry zwracając na siebie naszą uwagę. Patrzył z przymrużonymi oczami na chłopaka obok mnie.

- Co? – Spytał nie rozumiejąc. Brunet otworzył usta by coś odpowiedzieć, jednak zagłuszył go nagły strzał, który przerodził się w ciągłą serię. Momentalnie zostałam pociągnięta przez kogoś w dół zderzając się z twardą posadzką. Byłam kompletnie zdezorientowana. Nagle muzyka ucichła, a ludzie zaczęli głośno panikować chcąc jak najszybciej wydostać się z klubu, który w jednym momencie przerodził się w istną rzeź. Śmiercionośne pociski były kierowane do wszystkiego, co się rusza. Ciała ludzi padały jak muchy za sprawą śmiercionośnych kul trafionych w ich bezbronne ciała. Wszystko, co było zrobione ze szkła natychmiast obracało się w drobny mak pozostawiając za sobą ostre kawałki, które w każdej chwili mogły kogoś skrzywdzić. Moje oczy nie mogły uwierzyć w to, co się właśnie dzieje. To była niczym scena z horroru. Wszędzie były martwe ciała ludzi. Spojrzałam w kierunku gdzie kilka chwil temu był Harry jednak nigdzie go nie mogłam znaleźć. Zaczęłam nerwowo rozglądać się na boki w poszukiwaniu bruneta. Moje ciało w jednej chwili oblało się paniką.

- Spokojnie jestem tu – usłyszałam zachrypnięty głos tuż nad moim uchem. Spojrzałam w bok i zobaczyłam Harry’ego osłaniającego moje ciało. Na mojej twarzy pojawiła się widoczna ulga. Nie wiedziałam kompletnie, czemu przejmuję się jego losem. To było kompletnie bez sensu. Bez sensu było również to, że Harry mnie osłaniał. Czemu nie pozwoli mi zginąć? Czy naprawdę za wszelką cenę chciał by to on mnie zabił, a nie, ktoś inny?  To było wręcz chore. Nagle strzały ucichły pozostawiając za sobą głuchy odgłos, który odbijał się echem od ścian. Wychyliłam ostrożnie głowę zza stołu, który tak na marginesie w żadnym wypadku nie wyglądał już jak stół. Moje oczy spotkały się z makabrycznym widokiem mrożącym krew w żyłach.

CZYTASZ = KOMENTUJESZ

Hej!

Tak jak obiecałam rozdział pojawił się wcześniej. Miałam trochę wolnego czasu więc postanowiłam dla was napisać rozdział. Mam nadzieje że przypadł wam on do gustu. Spodziewaliście się takiego obrotu spraw? Piszcie co myślicie, wasza opinia jest dla mnie naprawdę ważna :)

Pod ostatnią notką zapomniałam wam podziękować za ponad 130 komentarzy pod 13 rozdziałem, więc teraz to nadrabiam. Nie spodziewałam się że aż tyle osób skomentuje to była dla nie naprawdę wielka niespodzianka. Tym bardziej z tego powodu było mi przykro że pod ostatnim rozdziałem było ledwie 60 komentarzy. Nie wiem czy to wina rozdziału który był kiepski czy po prostu odpuściliście sobie z komentowaniem lub zrezygnowaliście z mojego bloga. Mam nadzieje, że to nie ostatnie i nadal jesteście ze mną :D  Z mojej strony to chyba wszystko : )

Macie jakieś pytania do bohaterów? Śmiało piszcie na ich ask’i :)

Ask Harry’ego: http://ask.fm/UnmaskedStyles

Ask Erin: http://ask.fm/Erin_Carter