Two

Wpatrywał się we mnie dobrą minutę. Był dobrze zbudowany, idealnie ułożone ciemne loki opadały mu na czoło, a wyraz jego twarzy mówił sam za siebie. Jego oczy nawet na sekundę nie opuściły moich. Przez ułamek chwili mogłam odczytać z nich wszystkie emocje, które mu towarzyszyły. Zaskoczenie? Zdezorientowanie? Wkurwienie? Tak był mocno wkurwiony. I jeszcze coś… Satysfakcja? No właśnie, kto normalny cieszy się z odebrania komuś najcenniejszej wartości – życia? Zaczęłam sklejać fakty. Dwa ciała w salonie, leżące w kałuży krwi. Nie ruszają się. I mężczyzna, wpatrujący się we mnie z żądzą mordu, trzymający pistolet w ręku. Oni nie żyją, a on jest mordercą. Przeniosłam wzrok na martwych rodziców. Błyskawicznie ocknęłam się z niebezpiecznego transu i rzuciłam się biegiem w stronę drzwi wyjściowych. Zabójca w okamgnieniu ruszył za mną. Wybiegłam na zewnątrz i zaczęłam biec w stronę domu Nancy, bo tylko ona przychodziła mi w tej chwili do głowy. Pędziłam ile sił w nogach, byle tylko go zgubić. Obejrzałam się za siebie chcąc sprawdzić, odległość między nami. Cholera. Był blisko. Zbyt blisko. Przyśpieszyłam biegu, w tej chwili dawałam z siebie wszystko. Do moich oczu zaczęły napływać niekontrolowane łzy, które zasłaniały mi widoczność. Jeśli teraz się poddam, zabije mnie. Zabije tak jak zabił dwie najukochańsze osoby w moim życiu. Nie chcę umierać. Mam dopiero 17 lat. Chcę poznać tą jedyną osobę, z którą się zestarzeje i mieć gromadkę dzieci. Czy wymagam zbyt wiele? Chcę być tylko szczęśliwa. Właśnie moje plany i marzenia na przyszłość legły w gruzach, przez jeden jebany wieczór. Nie chcę przyszłości bez nich. Dlaczego właśnie oni? Czym mogli zawinić? Byli tylko niewinnymi ludźmi. Przed chwilą przyłapałam jakiegoś faceta, który zrobił najokropniejszą rzecz, jaką kiedykolwiek mogłam sobie wyobrazić. Zdemaskowałam go. Nakryłam go na morderstwie. Morderstwie moich rodziców. Czy może być coś gorszego? Po kilku minutach, które wydawały się wiecznością, zaczęłam tracić go z pola widzenia. Codzienne ćwiczenia na coś się przydały. Jestem najlepszą sprinterką w szkole. W zeszłym roku zajęłam drugie miejsce w Londyńskich zawodach sprinterskich. To jest jedna z nielicznych moich umiejętności. Oprócz tego uwielbiam muzykę i taniec. To moja pasja od dzieciństwa, która pozostała mi do dzisiaj. O moim zainteresowaniu wiedzą tylko rodzice i Nancy. Jestem nieśmiałą osobą i nie lubię występować publicznie. Dla mnie to za duży stres. Nie poradziłabym sobie z tak dużym wyzwaniem. Zbliżałam się do domu mojej przyjaciółki, ostatni raz obejrzałam się za siebie w poszukiwaniu ścigającego mnie mężczyzny. Na moje szczęście nikogo za sobą nie dostrzegłam, co oznaczało, że go zgubiłam, pomimo tego nie zwolniłam. Wbiegłam przez furtkę prowadzącą do miejsca zamieszkania państwa Redbrid. Mocno zapukałam kilka razy we frontowe drzwi. Otworzyła mi wysoka i szczupła kobieta po 50-tce o niebieskich jak niebo oczach i średniej długości blond włosach, która była matką Nancy. Na jej twarzy widniał serdeczny uśmiech, który zaraz zniknął, gdy mnie zobaczyła. 
-Erin? Coś się stało? – Spytała z troską i zaniepokojeniem w głosie. 
- J-jest Nancy? – Wyjąkałam, przestraszona i zmęczona długim biegiem. 
- Tak, w swoim pokoju – odpowiedziała widocznie zmieszana moim zachowaniem. Gestem ręki zaprosiła mnie do środka. Natychmiast rzuciłam się w stronę schodów prowadzących do sypialni przyjaciółki, pozostawiając bez żadnych wyjaśnień zdezorientowaną panią Redbrid. Wparowałam do pokoju na końcu korytarza, gdzie zastałam siedzącą na łóżku w czarno-różowej piżamie w kratkę z laptopem na kolanach, blondowłosą dziewczynę, wpatrującą się w ekran komputera. Gdy tylko mnie zobaczyła jej twarz momentalnie pobladła. 
- Erin? – Zapytała z widocznym zdziwieniem, zapewne nie spodziewała się mnie tu dziś ponownie. Łzy cały czas ciekły po moich policzkach. – Boże Erin, co się stało? – Zerwała się z łóżka i odłożyła urządzenie na materac. Podbiegła do mnie i mocno mnie przytuliła. 
 - M-moi rodzice o-oni… - nie mogłam wykrztusić z siebie tego słowa. Na samą myśl o tym, co stało się kilka chwil temu chciało mi się płakać jeszcze bardziej. 
- Ciii, wszystko będzie dobrze. – Pogłaskała mnie po plecach, próbując trochę uspokoić. 
- Nic nie będzie dobrze! – Wykrzyczałam – Rozumiesz?! Oni… oni nie żyją… - dodałam ciszej. Po mojej twarzy ciekły słone łzy, których za nic nie mogłam, ani nawet nie chciałam zatrzymać. To było silniejsze ode mnie. Musiałam wydusić z siebie wszystkie emocje, potrzebowałam tego bardziej niż kiedykolwiek, chciałam czyjegoś wsparcia, miałam ochotę to wszystko komuś opowiedzieć. 
- Opowiedz mi wszystko po kolei – powiedziała, jakby czytając mi w myślach, a następnie wskazała na swoje łóżko. Usiadłyśmy na nim, i zaczęłam jej opowiadać wszystko, co się wydarzyło, gdy wróciłam do domu. - Erin… tak mi przykro – mocno mnie przytuliła – Nie wiem, co powiedzieć – zaczęła płakać razem ze mną - Co z Emily? – Emily! O nie! Nie może teraz wrócić do domu, co jeśli on tam będzie i ją też zabije?! - Emily – wyszeptałam. Poderwałam się gwałtownie z łóżka, wyciągnęłam telefon z kieszeni jeansów i wybrałam numer do siostry. Po 5 sygnałach zaczęłam się denerwować. 
-Haalllo? - Odezwał się głos po drugiej słuchawce. Sądząc po jej brzmieniu była lekko wstawiona. 
- Nareszcie! Boże Emily gdzie ty jesteś?! Nic ci nie jest? – Zaczęłam zasypywać ją pytaniami, nerwowo chodząc w tą i z powrotem po pokoju przyjaciółki, która swoimi zielonymi tęczówkami obserwowała każdy mój ruch. 
- Na imprezie a gdzie mam niby być? – Odparła z kpiną w głosie. Mimo iż była pijana dalej potrafiła być irytująca. 
- Dzięki Bogu – odparłam z widoczną ulgą w głosie - Nie wracaj dziś do domu, zostań tam gdzie jesteś. Proszę. 
- Co?! Niby, czemu mam cię słuchać?! A zresztą jestem teraz zajęta, nie waż mi się przeszkadzać. – Warknęła, po czym się rozłączyła. Czyli dzisiaj na pewno już nie wróci. Mówiąc zajęta miała na myśli jakiegoś faceta. Nie wnikam w jej sprawy prywatne, ale nie powinna okłamywać swojego chłopaka. To nie w porządku wobec niego. 
- I co? – Odezwała się zielonooka. 
- Jest bezpieczna… chyba – zawahałam się na moment. Nigdy nie wiadomo, z kim teraz jest, może trafiła na jakiegoś gwałciciela lub co gorsza bandytę. 
- Co to znaczy chyba? - Jest na imprezie z jakimś facetem, więc prędko nie wróci do domu. 
- Znów? – Zapytała 
- Taaa… ale najważniejsze, że nic jej nie jest 
- Musisz zawiadomić policję. 
- Wiem… a-ale b-boje się. A jeśli on mi coś zrobi? Przecież widział mnie, jeśli go wydam będzie wiedział, że to ja i zemści się. 
- Nie możesz tego tak zostawić! Powiadom ich, chociaż o morderstwie, nie musisz od razu mówić, kto to zrobił – chciałam odpowiedzieć, ale rozległo się pukanie, Az zza drzwi wyłoniła się postać pani Rebrid. 
- Wszystko w porządku? –Zapytała z troską. 
- T-tak – wymusiłam sztuczny uśmiech, nie chciałam o tym nikomu na razie mówić. Najpierw sama chciałam się z tym uporać. Nie chcę litości. Opowiedziałam wszystko Nancy, ponieważ wiem, że mogę jej zaufać i nigdy nie użalałaby się nade mną, doskonale wie jak tego nie lubię. 
- Na pewno? Gdy tu przyszłaś nie wyglądałaś jakby wszystko było dobrze. 
- Tak, na pewno, po prostu, ktoś mnie śledził – skłamałam, chociaż to nie do końca było kłamstwo. W końcu ktoś rzeczywiście mnie gonił, zapomniałam tylko dodać, że morderca, który przed chwilą zabił moich rodziców. 
- Jesteś cała? Nic ci nie zrobił? – Spytała z troską w głosie 
- Nie, nic mi nie jest na szczęście uciekłam mu. Tym razem mi się upiekło – zażartowałam, chociaż w tym wypadku to było mało śmieszne. Ale udało mi się przekonać starszą kobietę. 
- W takim razie nie będę wam przeszkadzać – uśmiechnęła się do mnie – zostaniesz dziś na noc? Zadzwonię do twoich rodziców i poinformuje ich, że zostajesz u nas, żeby się nie martwili 
- Nie! – Krzyknęłam, co ją zaskoczyło, zresztą samą siebie zaskoczyłam, nie chciałam tak wybuchnąć – To znaczy, już zadzwoniłam do taty i mu powiedziałam, że wrócę jutro – uśmiechnęłam się sztucznie, aby wyglądać na wiarygodną 
- Um dobrze – chyba uwierzyła, a przynajmniej na taką wyglądała. 
– Na pewno wszystko w porządku? – Już miałam odpowiadać, kiedy wtrąciła się moja przyjaciółka 
- Mamo daj już jej spokój, jest zmęczona po tym wszystkim. Zostaw nas same, ja się nią zajmę – wstała i wręcz wyrzuciła swoją rodzicielkę z pomieszczenia. Podeszła do komody, z której wyciągnęła, świeżą bieliznę i piżamę, po czym mi je wręczyła. 
- Weź prysznic, to dobrze ci zrobi – uśmiechnęła się z miną typu, wszystko będzie dobrze. Ale ja wiedziałam, że tak nie będzie, już nic nie będzie takie same. Każdy nowy dzień będzie mi sprawiał nowy ból. Będzie przypominał o nich. Że już nigdy ich nie zobaczę. Nigdy więcej nie będę mogła poczuć, że są ze mnie dumni, nie usłyszę ich śmiechu, spowodowanego kolejnym żartem taty. Ruszyłam w stronę łazienki nic nie odpowiadając, biorąc ze sobą rzeczy od Nancy. Weszłam do pomieszczenia i zamknęłam drzwi na klucz. Popatrzyłam w lustro, i zobaczyłam osobę, która w ogóle nie przypominała mnie. Wyglądałam jak siedem nieszczęść, i tak też się czułam. Czerwone, podpuchnięte od płaczu oczy i rozmazany makijaż. W tej chwili wygląd obchodził mnie najmniej. Właśnie straciłam wszystko, co było dla mnie najcenniejsze. Naprawdę nie wiem, jakim trzeba być potworem, aby kogoś zabić. Jego wyraz twarzy… był… był zadowolony…tak jakby cieszył się z odebrania im życia. Dlaczego im to zrobił? Dlaczego mi i Emily to zrobił? Bez żadnego nawet najmniejszego zawahania pociągnął za spust. Myśląc nad przyczynami ich śmierci, zaczęłam ściągać z siebie wszystkie ciuchy, kiedy byłam już całkiem naga weszłam pod prysznic. Ciepłe strumienie wody ukoiły moje nerwy i pozwoliły, choć na chwilę zapomnieć o dzisiejszym dniu. Stałam tak jeszcze 30 minut, po czym postanowiłam wreszcie wyjść. Wytarłam ręcznikiem mokre ciało i założyłam na siebie przygotowane wcześniej ubrania. Wyszłam z łazienki i weszłam do pokoju przyjaciółki, którą zastałam w tej samej pozycji, kiedy weszłam tu dzisiaj po raz drugi. Usiadłam na jej łóżku, nie odzywając się dłuższą chwilę, tępo gapiąc się w jeden punkt na ścianie. Moje serce krwawiło. Tak jakby ktoś wyciął jego kawałek i zdeptał nogą. Nigdy nie czułam się gorzej, ten stan bezsilności, kiedy nie możesz nic poradzić na to, co się dzieje. To wszystko działo się zbyt szybko, chciałam, ale nie mogłam i nie wiedziałam jak go powstrzymać. Te wszystkie myśli mnie przytłaczały, a jedna z nich najbardziej. Poczucie winy. Czuje się cholernie winna, może gdybym wtedy tam weszła i mu przeszkodziła oni nadal by żyli. W tej chwili nie potrzebowałam nic innego jak samotności. Chciałam być sama, bez przyjaciółki wpatrującej się we mnie ze współczuciem i zaniepokojeniem w oczach. Właśnie to w nich widziałam, gdy obróciłam się do niej twarzą. 
- Chcę być sama – powiedziałam głosem wypranym z wszelkich emocji. 
- Przygotowałam ci pokój z mamą gdy się myłaś, chodź – wstała z łóżka, po czym ruszyła w stronę drzwi. Szłam za nią korytarzem, na którym było wiele drzwi prowadzących do różnych sypialni. Dom Nancy był duży. Znajdowała się w nim ogromna kuchnia z wszelakim wyposażeniem, bogato zdobiony salon z najnowszym sprzętem i wielką plazmą, łazienka na każdym piętrze, których łącznie były trzy, i siedem pokoi, z których zajęte były tylko trzy. Sypialnia, mojej przyjaciółki, państwa Redbrid i Jeremy’ego – młodszego brata Nancy. Co do niego, lubiłam go, czasem jak to młodszy brat dawał w kość swojej siostrze, ale naprawdę dobry z niego chłopak. Pomimo 15-nastu lat potrafi wysłuchać i wesprzeć człowieka jak nikt inny. I tu jest dowód na to, że nie wiek czyni człowieka dojrzałym, lecz jego czyny. Czasem zwykłe dziecko zachowa się bardziej odpowiedzialnie niż niejeden dorosły, a Jeremy z pewnością do nich należał. Nancy zaprowadziła mnie na drugi koniec korytarza i otworzyła pierwsze drzwi od lewej, do pokoju gdzie za pewne miałam spędzić dzisiejszą noc. Kliknęła na włącznik światła, a po chwili w pomieszczeniu zapanowała jasność. Pod oknem było wielkie łóżko, przy którym stała szafka nocna a na niej lampka. Z prawej strony stała wielka rozsuwana mahoniowa garderoba, a na środku pokoju leżał śnieżnobiały dywan, który idealnie kontrastował się z kremowymi ścianami. 
- To ja już zostawię cię samą, dobranoc – powiedziała niepewnie blondwłosa dziewczyna, po czym zniknęła za drewnianymi drzwiami. Zgasiłam światło, a pokój wypełnił ciemny mrok, jednak nie gorszy od tego, który zapanował teraz w moim życiu. Wycieńczona opadłam na łóżko nawet nie fatygując, aby zakryć się kołdrą. Rozmyślając o sensie mojego istnienia nawet nie wiem, kiedy odpłynęłam w krainę Morfeusza.